Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Wiara, dziewictwo, prezent – metropolita Góry Liban Jerzy (Khodr) na Niedzielę Ojców
tłum. Dominika Kovačević, 17 grudnia 2016
Przedstawiamy Państwu kazanie znanego arabskiego teologa prawosławnego na ostatnią niedzielę przed Bożym Narodzeniem, zwaną Niedzielą Ojców.
Słowa w czytaniu apostolskim i Ewangelii niedzieli poprzedzającej Narodzenie Pańskie wymieniają po imieniu osoby ze Starego Testamentu. Apostoł mówi o Gedeonie, Baraku i innych, a także o prorokach, którzy w ten czy inny sposób mówili o pojawieniu się Zbawiciela. Natomiast perykopa ewangeliczna to fragment Ewangelii Mateusza, która wspomina ważne osobistości począwszy od Abrahama, aż do przyjścia Pana Jezusa – zatem kończy się na Józefie, narzeczonym Maryi. Albowiem przypuszczano, iż to on jest ojcem [Jezusa], o czym mówi Łukasz, który w swojej Ewangelii rozpoczyna od Józefa, a kończy na Adamie.
Apostoł mówi o ich cnotach: dokonali czynów sprawiedliwych, otrzymali obietnice (...) uniknęli ostrza miecza i z niemocy wzmocnili się. Opowiada również o ich duchowej walce [arab. dżihad]: tułali się po pustkowiach, górach i jaskiniach; wszyscy oni byli świadkami wiary, a jednak nie otrzymali [spełnienia] obietnicy (...), by nie udoskonalić się bez nas. Znaczenie jest takie, że nie ma doskonałości bez przyjścia Zbawiciela. Słowo-klucz to wiara.
W ten sposób wiara to cecha, którą wspomina Mateusz na początku swojej Ewangelii; treść i znaczenie tego początku, który czytamy, to wiara. Mateusz Ewangelista zaczyna od Abrahama – Ojca Wierzących – ponieważ był pierwszym człowiekiem, który uwierzył w Boga Jedynego. A po nim przyszło Prawo Mojżesza, a po tym Dawid – Ojciec [tj. Przodek] Mesjasza-Chrystusa.
Po co te wszystkie imiona? Mateusz Ewangelista [po arabsku użyte inne słowo, niż w poprzednim akapicie, co wskazuje na bogactwo tego języka, przyp. tłum.] jasno wskazuje, że tutaj jest następstwo wierzących pokoleń aż do Chrystusa, który nie przyszedł po to, by obalić, lecz by wypełnić. Jezus w Swym człowieczeństwie zstąpił z rodu wierzącego, i ta wiara wypełniła się w Nim.
Po przytoczeniu tej genealogii Mateusz opowiada o tym, co wiąże się z Narodzinami Pana z Marii. Dziewica poczęła, a to zapowiedział prorok Izajasz, że narodzi ona Syna i nada Mu imię Jezus [po arabsku Jasū’, przyp. tłum.] – Jehoszu’ w języku hebrajskim, a znaczenie jego jest Bóg zbawia Tą Osobą Zrodzoną nie z pragnienia człowieka, lecz z woli Jej Ojca, który jest w Niebiosach.
Józef nie znał Marii cieleśnie przed jej rodzeniem. I nie znał jej po nim – pozostała ona dziewicą. Jest ona „Zawsze Dziewicą”, jak uznał ją piąty sobór powszechny. Co się zaś tyczy wyrażenia „bracia Jezusa”, to w języku hebrajskim wskazuje ono na pokrewieństwo, i w tym języku nie oznacza ono koniecznie tego, że byli oni z Jego Matki. Nie ma tu miejsca na poszerzenie tematu, lecz jest to po prostu wiara Cerkwi.
Jak spotkać Narodzenie Jezusa? To narodziny dla naszego zbawienia, które otrzymujemy przez Jego śmierć i zmartwychwstanie. Dlatego też Cerkiew [w tradycji arabskiej przyp. tłum.] nazywa je „Małym Świętem”, zaś Paschę „Dużym Świętem”. Jezus narodził się z Dziewicy i chce rodzić się każdego dnia duchowo z dziewiczej duszy, w której grzech nie ma wpływu. Człowiek miłujący grzech lub też namiętności nie przyjmuje Jezusa w swej duszy. Władca w Swym Ciele należał do Abrahama i jego potomstwa. Ważnym jest to, byś ty należał do Chrystusa w twej niepokalanej duszy [lub: przez twą niepokalaną duszę]. Boże Narodzenie zatem spełnia się w tobie każdego dnia, jeśli przyjąłeś odrzucenie oszustwa, kłamstwa, plugastwa, podłości, zemsty, władczości i wyniosłości. Jeśli zgromadziłeś piękne cnoty w sobie samym, to Jezus wyjdzie z nich do świata, by oświecić ten świat Swą Łaską.
Nie świętuj tylko poprzez prezenty dla najmłodszych. Tuta jest jedyny prezent, który Ojciec daje ludzkości, a jest nim Chrystus. Jeśli stałeś się Mu posłuszny, to trwasz w Nim, a On trwa w tobie. Jeśli nosisz Pana w warstwach (zawiłościach) twego jestestwa, to On uczyni ciebie prezentem dla całej ludzkości. Miłość jest prezentem.
Tekst oryginalny
Śpiew kontakionu Przedświęcia Bożego Narodzenia w języku arabskim
Słowa w czytaniu apostolskim i Ewangelii niedzieli poprzedzającej Narodzenie Pańskie wymieniają po imieniu osoby ze Starego Testamentu. Apostoł mówi o Gedeonie, Baraku i innych, a także o prorokach, którzy w ten czy inny sposób mówili o pojawieniu się Zbawiciela. Natomiast perykopa ewangeliczna to fragment Ewangelii Mateusza, która wspomina ważne osobistości począwszy od Abrahama, aż do przyjścia Pana Jezusa – zatem kończy się na Józefie, narzeczonym Maryi. Albowiem przypuszczano, iż to on jest ojcem [Jezusa], o czym mówi Łukasz, który w swojej Ewangelii rozpoczyna od Józefa, a kończy na Adamie.
Apostoł mówi o ich cnotach: dokonali czynów sprawiedliwych, otrzymali obietnice (...) uniknęli ostrza miecza i z niemocy wzmocnili się. Opowiada również o ich duchowej walce [arab. dżihad]: tułali się po pustkowiach, górach i jaskiniach; wszyscy oni byli świadkami wiary, a jednak nie otrzymali [spełnienia] obietnicy (...), by nie udoskonalić się bez nas. Znaczenie jest takie, że nie ma doskonałości bez przyjścia Zbawiciela. Słowo-klucz to wiara.
W ten sposób wiara to cecha, którą wspomina Mateusz na początku swojej Ewangelii; treść i znaczenie tego początku, który czytamy, to wiara. Mateusz Ewangelista zaczyna od Abrahama – Ojca Wierzących – ponieważ był pierwszym człowiekiem, który uwierzył w Boga Jedynego. A po nim przyszło Prawo Mojżesza, a po tym Dawid – Ojciec [tj. Przodek] Mesjasza-Chrystusa.
Po co te wszystkie imiona? Mateusz Ewangelista [po arabsku użyte inne słowo, niż w poprzednim akapicie, co wskazuje na bogactwo tego języka, przyp. tłum.] jasno wskazuje, że tutaj jest następstwo wierzących pokoleń aż do Chrystusa, który nie przyszedł po to, by obalić, lecz by wypełnić. Jezus w Swym człowieczeństwie zstąpił z rodu wierzącego, i ta wiara wypełniła się w Nim.
Po przytoczeniu tej genealogii Mateusz opowiada o tym, co wiąże się z Narodzinami Pana z Marii. Dziewica poczęła, a to zapowiedział prorok Izajasz, że narodzi ona Syna i nada Mu imię Jezus [po arabsku Jasū’, przyp. tłum.] – Jehoszu’ w języku hebrajskim, a znaczenie jego jest Bóg zbawia Tą Osobą Zrodzoną nie z pragnienia człowieka, lecz z woli Jej Ojca, który jest w Niebiosach.
Józef nie znał Marii cieleśnie przed jej rodzeniem. I nie znał jej po nim – pozostała ona dziewicą. Jest ona „Zawsze Dziewicą”, jak uznał ją piąty sobór powszechny. Co się zaś tyczy wyrażenia „bracia Jezusa”, to w języku hebrajskim wskazuje ono na pokrewieństwo, i w tym języku nie oznacza ono koniecznie tego, że byli oni z Jego Matki. Nie ma tu miejsca na poszerzenie tematu, lecz jest to po prostu wiara Cerkwi.
Jak spotkać Narodzenie Jezusa? To narodziny dla naszego zbawienia, które otrzymujemy przez Jego śmierć i zmartwychwstanie. Dlatego też Cerkiew [w tradycji arabskiej przyp. tłum.] nazywa je „Małym Świętem”, zaś Paschę „Dużym Świętem”. Jezus narodził się z Dziewicy i chce rodzić się każdego dnia duchowo z dziewiczej duszy, w której grzech nie ma wpływu. Człowiek miłujący grzech lub też namiętności nie przyjmuje Jezusa w swej duszy. Władca w Swym Ciele należał do Abrahama i jego potomstwa. Ważnym jest to, byś ty należał do Chrystusa w twej niepokalanej duszy [lub: przez twą niepokalaną duszę]. Boże Narodzenie zatem spełnia się w tobie każdego dnia, jeśli przyjąłeś odrzucenie oszustwa, kłamstwa, plugastwa, podłości, zemsty, władczości i wyniosłości. Jeśli zgromadziłeś piękne cnoty w sobie samym, to Jezus wyjdzie z nich do świata, by oświecić ten świat Swą Łaską.
Nie świętuj tylko poprzez prezenty dla najmłodszych. Tuta jest jedyny prezent, który Ojciec daje ludzkości, a jest nim Chrystus. Jeśli stałeś się Mu posłuszny, to trwasz w Nim, a On trwa w tobie. Jeśli nosisz Pana w warstwach (zawiłościach) twego jestestwa, to On uczyni ciebie prezentem dla całej ludzkości. Miłość jest prezentem.
Tekst oryginalny
Śpiew kontakionu Przedświęcia Bożego Narodzenia w języku arabskim