Zostań przyjacielem cerkiew.pl
2 minuty z Ojcami: Wytrwałość w czuwaniu nad myślami
28 listopada 2023
Nigdy nie możemy spocząć na laurach i zawsze potrzebujemy wytrwałości w czuwaniu nad myślami. Abba Serenus poucza nas o tym tymi słowy:
Fragment pochodzi z książki: Jan Kasjan, Rozmowy z Ojcami. Tom 1, Rozmowy I-X, przek. i oprac. ks. Arkadiusz Nocoń, Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC, Kraków 2007, s. 286-288.
Wstęp i wybór tekstu: Jakub Oniszczuk
O tym, że możemy i powinniśmy całkowicie przylgnąć do Boga, łatwo przekonamy się z własnego doświadczenia, wystarczy tylko, jeśli umartwimy wolę i pozbędziemy się światowych pragnień. Zaświadczają o tym ci, którzy zwracając się do Pana, mówili do Niego z ufnością: Do ciebie lgnie dusza moja (Ps 63,9); lgnę do Twoich napomnień (Ps 119,31); mnie zaś dobrze jest być blisko Boga (Ps 73,28), oraz Kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem (1 Kor 6,17).
Rozproszenia, którym ulega dusza, nie powinny nas zatem nużyć ani pozbawiać gorliwości, albowiem: Kto ziemię uprawia, nasyci się chlebem; kto ściga ułudę, nasyci się nędzą (Prz 28,19). Nie poddawajmy się więc zgubnej rozpaczy i nie odstępujmy od zamierzonego sposobu życia, ponieważ: Każdy, kto pracuje, będzie żył w dostatku; kto oddaje się przyjemnościom i unika bólu, będzie cierpiał biedę (Prz 14,23 LXX), oraz: Człowiek w znoju pracuje dla siebie i gwałtem wyrywa się od zguby (Prz 16,26 LXX), bo przecież: Królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je (Mt 11,12).
Widzimy więc, że bez wysiłku nie można doskonalić się w cnocie, a bez głębokiej skruchy serca osiągnąć pożądanej stałości umysłu, albowiem: Człowiek rodzi się, aby pracować (Hi 5,7 Wlg). Aby więc dojść do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa (Ef 4,13), potrzeba nieustannej i coraz większej czujności i gorliwości w pracy.
Do przyszłej miary wielkości według Pełni Chrystusa nikt jednak nie dojdzie, jeśli już teraz – póki jeszcze żyje na tym świecie – nie „zakosztuje” jej, tzn. jeśli nie będzie rozważał jej w swoich myślach i nosił w swoim sercu. Przeznaczeni, aby stać się drogocennymi członkami Chrystusa, musimy bowiem już za życia posiąść zadatek tego ścisłego zjednoczenia, które kiedyś ma nas połączyć z Jego Ciałem. Jednego więc tylko pragnijmy i pożądajmy, do jednego celu kierujmy nieustannie wszystkie nasze myśli i czyny, by to, co jest obietnicą mającą wypełnić się w błogosławionym życiu świętych, posiadać już teraz w zadatku, tzn. aby Bóg był dla nas wszystkim we wszystkich (1 Kor 15,28).
Rozproszenia, którym ulega dusza, nie powinny nas zatem nużyć ani pozbawiać gorliwości, albowiem: Kto ziemię uprawia, nasyci się chlebem; kto ściga ułudę, nasyci się nędzą (Prz 28,19). Nie poddawajmy się więc zgubnej rozpaczy i nie odstępujmy od zamierzonego sposobu życia, ponieważ: Każdy, kto pracuje, będzie żył w dostatku; kto oddaje się przyjemnościom i unika bólu, będzie cierpiał biedę (Prz 14,23 LXX), oraz: Człowiek w znoju pracuje dla siebie i gwałtem wyrywa się od zguby (Prz 16,26 LXX), bo przecież: Królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je (Mt 11,12).
Widzimy więc, że bez wysiłku nie można doskonalić się w cnocie, a bez głębokiej skruchy serca osiągnąć pożądanej stałości umysłu, albowiem: Człowiek rodzi się, aby pracować (Hi 5,7 Wlg). Aby więc dojść do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa (Ef 4,13), potrzeba nieustannej i coraz większej czujności i gorliwości w pracy.
Do przyszłej miary wielkości według Pełni Chrystusa nikt jednak nie dojdzie, jeśli już teraz – póki jeszcze żyje na tym świecie – nie „zakosztuje” jej, tzn. jeśli nie będzie rozważał jej w swoich myślach i nosił w swoim sercu. Przeznaczeni, aby stać się drogocennymi członkami Chrystusa, musimy bowiem już za życia posiąść zadatek tego ścisłego zjednoczenia, które kiedyś ma nas połączyć z Jego Ciałem. Jednego więc tylko pragnijmy i pożądajmy, do jednego celu kierujmy nieustannie wszystkie nasze myśli i czyny, by to, co jest obietnicą mającą wypełnić się w błogosławionym życiu świętych, posiadać już teraz w zadatku, tzn. aby Bóg był dla nas wszystkim we wszystkich (1 Kor 15,28).
Fragment pochodzi z książki: Jan Kasjan, Rozmowy z Ojcami. Tom 1, Rozmowy I-X, przek. i oprac. ks. Arkadiusz Nocoń, Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC, Kraków 2007, s. 286-288.
Wstęp i wybór tekstu: Jakub Oniszczuk