Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Odnowione życie
tłum. Anna Kindziuk, 31 maja 2017
Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca. (Rz., 6,4)
Wkroczyć w nowe Życie! Przyjmijmy te słowa do siebie i spróbujmy zrozumieć, co dokładnie powinno w nas obumrzeć, aby w naszym życiu dokonała się ta sama odnowa, której doświadcza każdej wiosny przyroda. Powinien umrzeć nasz „dawny człowiek” (Rz. 6,6), czyli człowiek grzechu, tego grzechu, z którym się urodziliśmy, który po upadku pierwszego człowieka rozprzestrzenił się na całym świecie.
Zarodki grzechu są w każdym z nas, ale posiadamy też iskierkę życia, nasienie dobra, które powinno wzrosnąć i zwyciężyć grzech. My wszyscy, wierzący w Syna Bożego, poprzez oddanie się Jemu odnawiamy się - a dokonuje się to także dzięki sile Ducha Świętego. Wszystko, co stare, zużyte, powinno od nas odpaść niczym zwiędłe, suche liście w oczekiwaniu na nowe pędy. Módlmy się do Boga, aby oczyścił nas na tyle, żeby wszystkie grzeszne uczynki i myśli, które tak często nas nawiedzają, odpadły od nas samoistnie, aby nie znalazły miejsca w naszej duszy, która zwrócona niech będzie do światła, traktując samą siebie jako martwą dla grzechu i żyjącą dla Boga w Chrystusie Jezusie.
Wielkim skarbem jest odnowienie naszego życia! Wykorzystajmy go z radością i pamiętajmy jednocześnie, aby nie mieć nic wspólnego z tym grzesznym życiem, któremu byliśmy oddani dotychczas. Olśnieni światłem prawdy, nie pozwalajmy więcej, aby mrok ciemności dostał się do naszych dusz, a dążmy do jeszcze większej Światłości, Której „mrok objąć nie może” – i wtedy już tutaj, na ziemi, „wkroczymy w nowe życie”.
Fot. Tomasz Grześ / orthphoto.net
Wkroczyć w nowe Życie! Przyjmijmy te słowa do siebie i spróbujmy zrozumieć, co dokładnie powinno w nas obumrzeć, aby w naszym życiu dokonała się ta sama odnowa, której doświadcza każdej wiosny przyroda. Powinien umrzeć nasz „dawny człowiek” (Rz. 6,6), czyli człowiek grzechu, tego grzechu, z którym się urodziliśmy, który po upadku pierwszego człowieka rozprzestrzenił się na całym świecie.
Zarodki grzechu są w każdym z nas, ale posiadamy też iskierkę życia, nasienie dobra, które powinno wzrosnąć i zwyciężyć grzech. My wszyscy, wierzący w Syna Bożego, poprzez oddanie się Jemu odnawiamy się - a dokonuje się to także dzięki sile Ducha Świętego. Wszystko, co stare, zużyte, powinno od nas odpaść niczym zwiędłe, suche liście w oczekiwaniu na nowe pędy. Módlmy się do Boga, aby oczyścił nas na tyle, żeby wszystkie grzeszne uczynki i myśli, które tak często nas nawiedzają, odpadły od nas samoistnie, aby nie znalazły miejsca w naszej duszy, która zwrócona niech będzie do światła, traktując samą siebie jako martwą dla grzechu i żyjącą dla Boga w Chrystusie Jezusie.
Wielkim skarbem jest odnowienie naszego życia! Wykorzystajmy go z radością i pamiętajmy jednocześnie, aby nie mieć nic wspólnego z tym grzesznym życiem, któremu byliśmy oddani dotychczas. Olśnieni światłem prawdy, nie pozwalajmy więcej, aby mrok ciemności dostał się do naszych dusz, a dążmy do jeszcze większej Światłości, Której „mrok objąć nie może” – i wtedy już tutaj, na ziemi, „wkroczymy w nowe życie”.
Fot. Tomasz Grześ / orthphoto.net
za: Каждый день - подарок Божий. День за днем. Дневник православного священника. Москва Сибирская Благозвонница 2014