Fragment opowiadań dla Lausosa Palladiusza.

Podstawowe miejsce, w którym życie prawosławnych chrześcijan przecina się dynamicznie z anielskim królestwem Boskiej Niebiańskiej Rady, znajduje się w chrześcijańskim kulcie, a w szczególności w Boskiej Liturgii.

Wspaniale jest uczestniczyć w nabożeństwach w noc Paschy, być częścią radosnego święta światła, które Zmartwychwstanie Chrystusa przynosi na ziemię. Jedyną smutną częścią jest to, że zaczyna nas wielu, a kończy kilku... Wiele osób przychodzi, otrzymuje światło, słucha Ewangelii i spieszy do domu, myśląc, że spełniło swój chrześcijański obowiązek.

Bóg jest Tym, kto stworzył wszystko. Z nicości, z niczego stworzył człowieka, ciało i duszę jako jedność psychosomatyczną. Cerkiew prawosławna nie rozgranicza człowieka na duszę i ciało, ale patrzy na niego jak na osobę, w której dusza i ciało stanowią niepodzielną całość.

Biada Mi, Synu Mój i starszy ode Mnie! Jakie nadgrobne zawodzenie i jakie pogrzebowe pieśni zaśpiewam Tobie? Już nie jestem Naczyniem, które przyjęło mannę, ponieważ karmiąca dusze Manna złożona jest do grobu. Już nie jestem Krzewem Gorejącym, ponieważ niematerialnym ogniem Twojego grobu jestem spalona doszczętnie

Synaksarion. Żywoty świętych Cerkwi Prawosławnej spisane na Świętej Górze Atos przez Hieromnicha Makarego z monasteru Simonopetra.

Na chrześcijańskim Wschodzie mianem Tajemnic czy też Misteriów określamy Sakramenty, a zwłaszcza Eucharystię: „Święte Tajemnice”, „Boskie Tajemnice”. Wielki Czwartek w tradycji arabskiej nazywa się „Czwartkiem Tajemnic” – niewątpliwie ze względu na ustanowiony właśnie tego dnia sakrament Eucharystii, ale czy aby na pewno tylko dlatego?

Jeżeli posiadalibyśmy właściwą wiarę w Zmartwychwstanie, to ta wiara powinna przejawiać się w naszym życiu eucharystycznym, a szczególnie wobec najbardziej zdawałoby się ważnego momentu – Eucharystii podczas świąt Wielkanocy. Potwierdzając swoją świadomość paschalną, wszyscy zebrani tej nocy podczas św. Liturgii powinni przystąpić do Eucharystii.

Mój znajomy powiedział kiedyś, że spokojny (choć czasem smutny) wyraz twarzy Chrystusa i Jego postawa, widoczne na większości prawosławnych krzyży – zwłaszcza tych dużych, używanych w Wielki Czwartek i Piątek – są nieco dziwne w porównaniu ze średniowiecznymi krzyżami, obecnymi w wielu miejscach Europy Zachodniej.

Fragment z książki "Zdobyty płomień" starca Jana z Wałaamu.