Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Wystawa - "Eliza Proszczuk "PGO - Prywatne Gospodarstwo Ogrodnicze".
Akademia Supraska, 23.04-03.05.2017
Zapraszamy serdecznie na wystawę Eliza Proszczuk "PGO - Prywatne Gospodarstwo Ogrodnicze", której otwarcie nastąpi 23 kwietnia br., o godz. 15.00 w Sali Wystawowej im. Wiktora Wołkowa w Akademii Supraskiej (ul. Klasztorna 1, 16-030 Supraśl). Wystawa można obejrzeć do 30 czerwca br., a jej organizatorem jest Akademia Supraska.
Eliza Proszczuk wyszywa opowieść o rodzinie, zależnościach i związkach między najbliższymi ludźmi. Rodzinę porównuje do ogrodu, który wchodząc w kolejne etapy przemian, wymaga nieustannej uwagi i pielęgnacji. Ogląda, analizuje i przetwarza równoczesną siłę witalności i powolny proces obumierania, które zawsze są ciągłością, zamknięte w cyklu natury i złączonego z nią człowieka.
Fotografia przechowuje materialną łupinę przedstawionych na niej postaci, widmową rzeczywistość. Jest przeciwieństwem obrazu pamięciowego. Posługując się terminologią Siegfrieda Kracauera (esej „Ornament masy”, 1977) fotografia pozbawiona jest momentu imienia i prawdy. Gest Elizy, która zszywa ze sobą powielone fotografie, jest niezwykłą, intuicyjną grą z przeszłością, pozwalającą jej definiować własną tożsamość. Wątek tożsamości obecny jest tu w wymiarze najbardziej indywidualnym..."
W kolejnej pracy Eliza Proszczuk sięga do tradycji wspólnego haftowania obrusów. Tutaj haft nabiera innego znaczenia. Eliza zaprasza do wyszywania życzeń kierowanych do samego siebie, Białostoczan a następnie kobiety z Ośrodka dla Cudzoziemców w Białymstoku. Skłania uczestników do wewnętrznego skupienia i prześledzenia własnych reakcji. Wchodzi z nimi w dialog. Artystka dyskretnie posługuje się nastrojem chwili i emocjami ludzi siedzących przy wspólnym stole. To ujmujące w swojej prostocie zadanie, wpływa na określenie potrzeb i tęsknot uczestników.
Natalia Andrzejewska
Fragment tekstu do wystawy " PGO "
Eliza Proszczuk wyszywa opowieść o rodzinie, zależnościach i związkach między najbliższymi ludźmi. Rodzinę porównuje do ogrodu, który wchodząc w kolejne etapy przemian, wymaga nieustannej uwagi i pielęgnacji. Ogląda, analizuje i przetwarza równoczesną siłę witalności i powolny proces obumierania, które zawsze są ciągłością, zamknięte w cyklu natury i złączonego z nią człowieka.
Fotografia przechowuje materialną łupinę przedstawionych na niej postaci, widmową rzeczywistość. Jest przeciwieństwem obrazu pamięciowego. Posługując się terminologią Siegfrieda Kracauera (esej „Ornament masy”, 1977) fotografia pozbawiona jest momentu imienia i prawdy. Gest Elizy, która zszywa ze sobą powielone fotografie, jest niezwykłą, intuicyjną grą z przeszłością, pozwalającą jej definiować własną tożsamość. Wątek tożsamości obecny jest tu w wymiarze najbardziej indywidualnym..."
W kolejnej pracy Eliza Proszczuk sięga do tradycji wspólnego haftowania obrusów. Tutaj haft nabiera innego znaczenia. Eliza zaprasza do wyszywania życzeń kierowanych do samego siebie, Białostoczan a następnie kobiety z Ośrodka dla Cudzoziemców w Białymstoku. Skłania uczestników do wewnętrznego skupienia i prześledzenia własnych reakcji. Wchodzi z nimi w dialog. Artystka dyskretnie posługuje się nastrojem chwili i emocjami ludzi siedzących przy wspólnym stole. To ujmujące w swojej prostocie zadanie, wpływa na określenie potrzeb i tęsknot uczestników.
Natalia Andrzejewska
Fragment tekstu do wystawy " PGO "