Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Wnętrze serca
tłum. Anna Dyjakowska, 11 stycznia 2017
Wnętrze serca człowieka (1 P 3, 4)
Każdy z nas żyje podwójnym życiem. Jest osoba życia zewnętrznego, jaką się jawi przed obcymi i jest osoba życia wewnętrznego, jaką się jawi przed Bogiem. Ktoś powiedział nawet, że w każdej osobowości są cztery osoby: ta, którą znają ludzie; ta, którą znają bliscy przyjaciele; ta, którą zna ona sama i ta, którą zna Bóg. Te cztery osoby są do siebie w większości przypadków mało podobne. Osoba nie jest tą, którą się wydaje nie tylko innym, ale nawet sobie. Ta, którą zna i widzi Bóg – to osoba życia wewnętrznego bez udawania, bez kłamstwa, bez jakiegokolwiek upiększania.
Pamiętam przy domu rodzinnym pewną ciężką deskę, która leżała wprost na ziemi, na podwórzu. My, dzieci, niekiedy podbiegaliśmy do niej i z dużym wysiłkiem ją podnosiliśmy, żeby popatrzeć, co pod nią jest. Cóż za potworność! Pełzły na wszystkie strony jakieś szare, odrażające gady i jak się ukrywały przed światłem! Prędzej opuszczaliśmy deskę, uciekaliśmy jak najdalej, a potem znów przychodziliśmy popatrzeć.
Pewnie każdy ma taką deskę w duszy i w życiu. Zewnętrzna strona jej jest, być może, wypolerowana, gustowna, podoba się nam samym i chętnie pokazujemy ją innym. Ale jest strona wewnętrzna, ukryta, ciemna, która przywarła do ziemi i przykrywa wszystko, co nieczyste.
To, co muismy zrobić, to podnieść tę deskę, aby przesiąkła światłem Bożym, oczyściła się wewnętrzne. Niech stanie przed Bogiem „wnętrze serca człowieka”, dogadzające Mu, którego „grzech został puszczony w niepamięć i w którego duszy nie kryje się podstęp” (Ps. 31, 1).
za: Каждый день - подарок Божий. День за днем. Дневник православного священника. Москва Сибирская Благозвонница 2014.
zdjęcie: Jarosław Charkiewicz (jarek1) za: orthphoto.net
Każdy z nas żyje podwójnym życiem. Jest osoba życia zewnętrznego, jaką się jawi przed obcymi i jest osoba życia wewnętrznego, jaką się jawi przed Bogiem. Ktoś powiedział nawet, że w każdej osobowości są cztery osoby: ta, którą znają ludzie; ta, którą znają bliscy przyjaciele; ta, którą zna ona sama i ta, którą zna Bóg. Te cztery osoby są do siebie w większości przypadków mało podobne. Osoba nie jest tą, którą się wydaje nie tylko innym, ale nawet sobie. Ta, którą zna i widzi Bóg – to osoba życia wewnętrznego bez udawania, bez kłamstwa, bez jakiegokolwiek upiększania.
Pamiętam przy domu rodzinnym pewną ciężką deskę, która leżała wprost na ziemi, na podwórzu. My, dzieci, niekiedy podbiegaliśmy do niej i z dużym wysiłkiem ją podnosiliśmy, żeby popatrzeć, co pod nią jest. Cóż za potworność! Pełzły na wszystkie strony jakieś szare, odrażające gady i jak się ukrywały przed światłem! Prędzej opuszczaliśmy deskę, uciekaliśmy jak najdalej, a potem znów przychodziliśmy popatrzeć.
Pewnie każdy ma taką deskę w duszy i w życiu. Zewnętrzna strona jej jest, być może, wypolerowana, gustowna, podoba się nam samym i chętnie pokazujemy ją innym. Ale jest strona wewnętrzna, ukryta, ciemna, która przywarła do ziemi i przykrywa wszystko, co nieczyste.
To, co muismy zrobić, to podnieść tę deskę, aby przesiąkła światłem Bożym, oczyściła się wewnętrzne. Niech stanie przed Bogiem „wnętrze serca człowieka”, dogadzające Mu, którego „grzech został puszczony w niepamięć i w którego duszy nie kryje się podstęp” (Ps. 31, 1).
za: Каждый день - подарок Божий. День за днем. Дневник православного священника. Москва Сибирская Благозвонница 2014.
zdjęcie: Jarosław Charkiewicz (jarek1) za: orthphoto.net