Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Bóg jest z nami w smutkach
tłum. Anna Jawdosiuk-Małek, 07 grudnia 2016
„To powiedział, a następnie rzekł do nich: Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę, aby go obudzić.” (J 11,11)
Przypomnijcie sobie wzruszającą sytuację, która wydarzyła się w Betanii po śmierci Łazarza. W chwili śmierci naszych bliskich, dzieje się to samo. Łazarz obrazuje to kochane przez nas stworzenie, które Bóg nam zabrał. Marta i Maria – to my, którzy płaczemy po zmarłym; Chrystus, pozostaje Taki sam, wczoraj i dziś, i na wieki wieków. Tak, On jest gotów przyjść do nas w chwili smutku, tak samo, jak poszedł do Betanii, do cierpiącej rodziny. To był On, Sam Bóg Wszechmogący, który stał się kochającym bratem bliskiego przyjaciela; o Nim powiedziano „Chrystus wzruszył się i zapłakał”. I czujemy, że On nas rozumie, że wspólnie z nami cierpi, że nasz ból nie jest Mu obcy, że rozmawia z nami w tej tragicznej sytuacji, rozmawia tak, jak Ten, Który płakał wspólnie z siostrami Łazarza i matką stojącą nad grobem syna; jak Ten, Który Sam doświadczył smutku i wielu prób, jak Ten, Który obdarzał przyjaźnią Swych przyjaciół i, umierając, dbał o Swą Matkę.
On rozmawia z nami jak Syn Człowieczy, jak „Mąż boleści, oswojony z cierpieniem (…)” (Iz 53,3). On wypowiada słowa, których nikt inny nie wypowie, i które płyną jak balsam na nasze poranione serca. On i do nas kieruje te same słowa, które wypowiedział do Marty: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie(…).” (J 11,25) Ten, którego opłakujesz – zmartwychwstanie. Dając posłuch tym boskim słowom, nasz żal cichnie, promień niebiańskiego Światła rozświetla świeżą mogiłę i naszą mroczną przyszłość, i zdajemy sobie sprawę, że łącząc się z Chrystusem, nie możemy już żyć bez radości.
za: Каждый день - подарок Божий. День за днем. Дневник православного священника. Москва Сибирская Благозвонница 2014.
Przypomnijcie sobie wzruszającą sytuację, która wydarzyła się w Betanii po śmierci Łazarza. W chwili śmierci naszych bliskich, dzieje się to samo. Łazarz obrazuje to kochane przez nas stworzenie, które Bóg nam zabrał. Marta i Maria – to my, którzy płaczemy po zmarłym; Chrystus, pozostaje Taki sam, wczoraj i dziś, i na wieki wieków. Tak, On jest gotów przyjść do nas w chwili smutku, tak samo, jak poszedł do Betanii, do cierpiącej rodziny. To był On, Sam Bóg Wszechmogący, który stał się kochającym bratem bliskiego przyjaciela; o Nim powiedziano „Chrystus wzruszył się i zapłakał”. I czujemy, że On nas rozumie, że wspólnie z nami cierpi, że nasz ból nie jest Mu obcy, że rozmawia z nami w tej tragicznej sytuacji, rozmawia tak, jak Ten, Który płakał wspólnie z siostrami Łazarza i matką stojącą nad grobem syna; jak Ten, Który Sam doświadczył smutku i wielu prób, jak Ten, Który obdarzał przyjaźnią Swych przyjaciół i, umierając, dbał o Swą Matkę.
On rozmawia z nami jak Syn Człowieczy, jak „Mąż boleści, oswojony z cierpieniem (…)” (Iz 53,3). On wypowiada słowa, których nikt inny nie wypowie, i które płyną jak balsam na nasze poranione serca. On i do nas kieruje te same słowa, które wypowiedział do Marty: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie(…).” (J 11,25) Ten, którego opłakujesz – zmartwychwstanie. Dając posłuch tym boskim słowom, nasz żal cichnie, promień niebiańskiego Światła rozświetla świeżą mogiłę i naszą mroczną przyszłość, i zdajemy sobie sprawę, że łącząc się z Chrystusem, nie możemy już żyć bez radości.
za: Каждый день - подарок Божий. День за днем. Дневник православного священника. Москва Сибирская Благозвонница 2014.