Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Synaksarion IV Niedzieli po święcie Paschy - o paralityku
ks. Henryk Paprocki, 22 maja 2016
Stichosy:
Słowo Chrystusa sparaliżowanego podniosło,
tylko Słowo dało to uleczenie.
Niektórzy błędnie rozumując mówią, jakoby Chrystus powiedział tak dlatego, że później właśnie ten człowiek, gdy Jezus stał przed arcykapłanem Kajfaszem, uderzył Go w twarz, za co otrzymał jako swój udział torturę wiecznego ognia, gorszą od paraliżu, i nie tylko trzydzieści osiem lat, ale zawsze będzie cierpieć.
Chryste Boże nasz, z bezgranicznego Twego miłosierdzia, zmiłuj się nad nami. Amen.
[1] J 5,1-18.
[5] J 5,14.
[6] J 5,17.
[7] Mt 9,2-7.
[8] Mt 9,2.
[9] J 5,7.
[10] Por.: Św. Jan Chryzostom, De paralityco, PG 48, kol. 801-812.
[11] V Niedziela po święcie Paschy.
[12] VI Niedziela po święcie Paschy.
[13] II Niedziela po święcie Paschy.
[14] III Niedziela po święcie Paschy.
Za: liturgia.cerkiew.pl
Słowo Chrystusa sparaliżowanego podniosło,
tylko Słowo dało to uleczenie.
Dzisiaj, w czwartą niedzielę po święcie Paschy, wspominamy paralityka i zgodnie ze zwyczajem świętujemy ten cud [1].
Świętowanie cudu z paralitykiem wyznaczono tutaj dlatego, że Chrystus dokonał go w czasie żydowskiej Pięćdziesiątnicy. Po przyjściu do Jerozolimy na święto, On wszedł do sadzawki z pięcioma krytymi krużgankami, zbudowanej przez Salomona [2], a która nazywana było Owczą [3], tam bowiem myto wnętrzności owiec zabijanych podczas składania ofiar w Świątyni, lub dlatego, że każdy, kto wszedł tutaj pierwszy, gdy tylko woda jeden raz w roku była poruszona przez anioła, był uzdrowiony.
Znajduje tam człowieka chorującego już trzydzieści osiem lat i z powodu braku osoby, która wrzuciłaby go, leżącego bez ruchu, do wody. Nauczmy się stąd, jakim dobrem jest cierpliwość i zdecydowanie, i równocześnie tego, że Bóg, ponieważ miał być objawiony dar chrztu oczyszczającego wszelki grzech, przewidział w Starym Testamencie cuda dokonywane przez wodę, aby dar ten, gdy zostanie objawiony, został z gorliwością przyjęty.
Właśnie do tego paralityka, którego niektórzy niewiadomo dlaczego nazywają Jarem, przyszedł Chrystus pytając go, czy chce być zdrowym, a ten w odpowiedzi wskazuje na to, że nie ma nikogo, kto by mu pomógł. Chrystus wiedząc, jak bardzo jest on zmęczony przez chorobę, mówi: „Wstań, weź twoje łoże i idź” [4]. Natychmiast człowiek ten okazał się zdrowym i wziąwszy na plecy łoże, aby tego cudu nie uznano za złudny, skierował się z nim do domu. Ponieważ była sobota, Żydzi zabraniali mu chodzić, on zaś powoływał się na Uzdrowiciela, który w sobotę nakazał mu chodzić, chociaż nie wiedział kim On jest, gdyż Jezus – jak mówi ewangelista – odszedł i ukrył się z powodu ludu, który się tam zgromadził. Później Jezus odnalazł go w świątyni i mówi: „Wyzdrowiałeś, nie grzesz więcej, aby nie przytrafiło się tobie coś gorszego” [5].
Niektórzy błędnie rozumując mówią, jakoby Chrystus powiedział tak dlatego, że później właśnie ten człowiek, gdy Jezus stał przed arcykapłanem Kajfaszem, uderzył Go w twarz, za co otrzymał jako swój udział torturę wiecznego ognia, gorszą od paraliżu, i nie tylko trzydzieści osiem lat, ale zawsze będzie cierpieć.
Pan wskazał jednak raczej na to, że choroba paralityka zdarzyła się z nim z powodu grzechów. Zresztą, nie każda choroba bywa z grzechów, ale też z naturalnych powodów i ze zbytniego objadania się, i z niedbalstwa, i z innych powodów. Gdy paralityk dowiedział się, że jego Uzdrowicielem jest Jezus, uczuł to wiadomym Żydom. A oni odpłacając zemstą, szukali jak zabić Chrystusa za to, że On jakoby naruszył sobotę. Chrystus wiele z nimi rozmawiał dowodząc, że w sobotę też można czynić dobre uczynki, i jest to rzeczą słuszną, a On jako równy Ojcu jest Tym, kto nakazywał przestrzegać dnia sobotniego i jak Ojciec działa dotychczas, tak i On działa [6].
Należy wiedzieć, że ten paralityk jest innym, niż opisany przez Mateusza [7]. W tym wypadku uzdrowienie dokonało się w domu i ludzie służyli temu człowiekowi, który usłyszał: „Odpuszczone są twoje grzechy” [8]. W drugim wypadku uzdrowienie dokonało się w krużganku, a paralityk według słów świętej Ewangelii „nie miał człowieka” [9], ale swoje łoże wziął, jak i tamten [10].
Dzisiaj dlatego świętujemy ten cud, że miał on miejsce w Pięćdziesiątnicę, podobnie jak z Samarytanką [11] i Ślepcem [12]. Tomasza [13] i niewiasty niosące wonności [14] świętujemy bowiem, aby przekonać się o Zmartwychwstaniu Chrystusa, a pozostałe przed Wniebowstąpieniem, ponieważ On dokonał ich w różny sposób podczas żydowskiej Pięćdziesiątnicy i dlatego jeszcze, że o nich tak dokładnie wspomina Jan.
Dzisiaj dlatego świętujemy ten cud, że miał on miejsce w Pięćdziesiątnicę, podobnie jak z Samarytanką [11] i Ślepcem [12]. Tomasza [13] i niewiasty niosące wonności [14] świętujemy bowiem, aby przekonać się o Zmartwychwstaniu Chrystusa, a pozostałe przed Wniebowstąpieniem, ponieważ On dokonał ich w różny sposób podczas żydowskiej Pięćdziesiątnicy i dlatego jeszcze, że o nich tak dokładnie wspomina Jan.
Chryste Boże nasz, z bezgranicznego Twego miłosierdzia, zmiłuj się nad nami. Amen.
[1] J 5,1-18.
[2] Salomon (ok. 1000 przed Chrystusem-ok. 931 przed Chrystusem), prorok biblijny oraz, król Izraela, syn i następca króla Dawida. Wielki budowniczy. Swój dwór uczynił ośrodkiem kultury, głównie literatury. Według tradycji biblijnej słynął z mądrości. Na lata jego panowania przypada największa świetność monarchii hebrajskiej.
[3] Sadzawka Owcza, zwana po hebrajsku Betesda, była ośrodkiem kultu pogańskiego, por.: J. Kl inger , Z zagadnień wpływów archeologii biblijnej na nowe zrozumienie niektórych elementów doktryny wczesnochrześcijańskiej. Betesda a uniwersalizm Logosu, [w tegoż:] O istocie Prawosławia. Wybór pism, do druku przygotowali M. Klinger & H. Paprocki, Warszawa, 1983, s. 91-109.
[4] J 5,8.[5] J 5,14.
[6] J 5,17.
[7] Mt 9,2-7.
[8] Mt 9,2.
[9] J 5,7.
[10] Por.: Św. Jan Chryzostom, De paralityco, PG 48, kol. 801-812.
[11] V Niedziela po święcie Paschy.
[12] VI Niedziela po święcie Paschy.
[13] II Niedziela po święcie Paschy.
[14] III Niedziela po święcie Paschy.
Za: liturgia.cerkiew.pl