Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Przyjaciele Boga: Święty Justin (Popović)
Piotr Sterlingow, 11 października 2019
Święty Justyn (Popović) urodził się 25 marca 1894 roku w serbskim mieście Vranje. Na chrzcie otrzymał imię Blagoje. Był pobożnym dzieckiem. Od 14 roku życia aż do samej śmierci codziennie czytał trzy rozdziały Nowego Testamentu. Po ukończeniu czterech klas szkoły podstawowej wstąpił do Seminarium św. Sawy w Belgradzie. Jednym z jego nauczycieli był św. Mikołaj (Velimirović).
Podczas pierwszej wojny światowej Blagoje został skierowany na front w roli sanitariusza. W 1916 roku przyjął postrzyżyny mnisze z imieniem Justyn. Po postrzyżynach mieszkał przez krótki okres w Anglii, a następnie został wysłany do Sankt Petersburga w celu kontynuowania edukacji. Ze względu na sytuację panującą wówczas w Rosji, jego pobyt nie był długim. Musiał opuścić Sankt Petersburg i udać się do Oxfordu. W Anglii przygotowywał dysertację doktorską poświęconą Dostojewskiemu i jego krytycznej postawie wobec europejskiego humanizmu i antropocentryzmu. Ze względu na to, że profesorowie nakłaniali go do wniesienia w pracy zmian sprzecznych z prawdą, ojciec Justyn zrezygnował z obrony pracy i opuścił Anglię nie otrzymując tytułu. Po tym wydarzeniu udał się do Sremskich Karłowic, gdzie wykładał w seminarium duchownym. We wrześniu 1919 roku rozpoczął naukę w Atenach, gdzie po dwóch latach otrzymał tytuł doktora teologii. W 1922 roku przyjął święcenia kapłańskie. W tym samym roku powrócił do pracy w seminarium duchownym w Sremskich Karłowicach. W 1930 roku poproszono go o pomoc w organizacji życia cerkiewnego na Zakarpaciu, gdzie wielu unitów powróciło do Prawosławia. Kiedy zaproponowano mu przyjęcie święceń biskupich odmówił, mówiąc, że nie zgodzi się w żadnym wypadku, ponieważ nie widzi w sobie cech, które powinien mieć biskup.
W 1932 roku opublikował pierwszy tom „Teologii dogmatycznej”. Za tę pracę uzyskał tytuł profesora dogmatyki na wydziale teologicznym Uniwersytetu w Belgradzie. Będąc wykładowcą starał się przybliżać studentom nie tylko teorię, ale przede wszystkim nakłaniał ich do poszukiwań Królestwa Bożego.
Podczas drugiej wojny światowej wydział teologii został zamknięty. W tym okresie ojciec Justyn mieszkał w różnych monasterach, zajmując się tłumaczeniami dzieł Ojców Cerkwi. Po wojnie władze komunistyczne zmusiły go i 200 innych profesorów do przerwania pracy na uniwersytecie. Został on aresztowany i cudem uniknął kary śmierci jako „wróg narodu”. Będąc pozbawionym wszelkich praw znajdował schronienie w kilku monasterach, ostatecznie zamieszkał w monasterze Ćelije, gdzie żył do samej śmierci. Nawet w monasterze komuniści nie dawali mu spokoju, często wzywali go do miasta na przesłuchania. Mimo trudności ojciec Justyn kontynuował swoje zmagania duchowe. Pomagał setkom ludzi odwiedzającym monaster. Centrum jego życia stanowiła Boska Liturgia, którą nazywał mostem prowadzącym do nieba. Mimo tego, że w swoich pracach poddawał surowej krytyce nauczanie innych wyznań, to w życiu darzył wszystkich ludzi wielką miłością i współczuciem.
Święty odszedł do wieczności po krótkiej chorobie 25 marca 1979 roku. Przed samą śmiercią powiedział szeptem do jednego z przyjaciół znajdujących się przy nim: „Jedynym prawdziwym człowiekiem jest Bogoczłowiek Jezus Chrystus!”. Tymi słowami zakończył swoją ziemską służbę, która polegała na nieustannym i bezkompromisowym głoszeniu dobrej nowiny o przyjściu Zbawiciela.
W 2010 roku Synod Serbskiej Cerkwi Prawosławnej kanonizował ojca Justyna. Jego relikwie znajdują się w monasterze Ćelije.
Pouczenia świętego
„Dla człowieka Chrystusowego każdy dzień jest przepustką do wieczności. W każdej chwili żyje wiecznością i dla wieczności, nawet na tej ziemi żyje Chrystusem i dlatego „ma życie wieczne” (J 5, 24).”
„To, że jesteśmy chrześcijanami oznacza, że jesteśmy kandydatami na świętych. Różnica między nami i świętymi nie leży w naturze, ale w woli i zdecydowaniu.”
„Cała mądrość chrześcijanina to trzymanie się nieustannie Jezusa Chrystusa, trzymanie się poprzez modlitwę, poprzez post, jałmużnę, poprzez miłość, pokorę, Eucharystię i spowiedź. Wtedy zatriumfujesz nad każdą śmiercią i nad każdym męczeństwem z radością, z radością wiary, z radością zbawienia.”
źródło:
pravoslavie.ru
Podczas pierwszej wojny światowej Blagoje został skierowany na front w roli sanitariusza. W 1916 roku przyjął postrzyżyny mnisze z imieniem Justyn. Po postrzyżynach mieszkał przez krótki okres w Anglii, a następnie został wysłany do Sankt Petersburga w celu kontynuowania edukacji. Ze względu na sytuację panującą wówczas w Rosji, jego pobyt nie był długim. Musiał opuścić Sankt Petersburg i udać się do Oxfordu. W Anglii przygotowywał dysertację doktorską poświęconą Dostojewskiemu i jego krytycznej postawie wobec europejskiego humanizmu i antropocentryzmu. Ze względu na to, że profesorowie nakłaniali go do wniesienia w pracy zmian sprzecznych z prawdą, ojciec Justyn zrezygnował z obrony pracy i opuścił Anglię nie otrzymując tytułu. Po tym wydarzeniu udał się do Sremskich Karłowic, gdzie wykładał w seminarium duchownym. We wrześniu 1919 roku rozpoczął naukę w Atenach, gdzie po dwóch latach otrzymał tytuł doktora teologii. W 1922 roku przyjął święcenia kapłańskie. W tym samym roku powrócił do pracy w seminarium duchownym w Sremskich Karłowicach. W 1930 roku poproszono go o pomoc w organizacji życia cerkiewnego na Zakarpaciu, gdzie wielu unitów powróciło do Prawosławia. Kiedy zaproponowano mu przyjęcie święceń biskupich odmówił, mówiąc, że nie zgodzi się w żadnym wypadku, ponieważ nie widzi w sobie cech, które powinien mieć biskup.
W 1932 roku opublikował pierwszy tom „Teologii dogmatycznej”. Za tę pracę uzyskał tytuł profesora dogmatyki na wydziale teologicznym Uniwersytetu w Belgradzie. Będąc wykładowcą starał się przybliżać studentom nie tylko teorię, ale przede wszystkim nakłaniał ich do poszukiwań Królestwa Bożego.
Podczas drugiej wojny światowej wydział teologii został zamknięty. W tym okresie ojciec Justyn mieszkał w różnych monasterach, zajmując się tłumaczeniami dzieł Ojców Cerkwi. Po wojnie władze komunistyczne zmusiły go i 200 innych profesorów do przerwania pracy na uniwersytecie. Został on aresztowany i cudem uniknął kary śmierci jako „wróg narodu”. Będąc pozbawionym wszelkich praw znajdował schronienie w kilku monasterach, ostatecznie zamieszkał w monasterze Ćelije, gdzie żył do samej śmierci. Nawet w monasterze komuniści nie dawali mu spokoju, często wzywali go do miasta na przesłuchania. Mimo trudności ojciec Justyn kontynuował swoje zmagania duchowe. Pomagał setkom ludzi odwiedzającym monaster. Centrum jego życia stanowiła Boska Liturgia, którą nazywał mostem prowadzącym do nieba. Mimo tego, że w swoich pracach poddawał surowej krytyce nauczanie innych wyznań, to w życiu darzył wszystkich ludzi wielką miłością i współczuciem.
Święty odszedł do wieczności po krótkiej chorobie 25 marca 1979 roku. Przed samą śmiercią powiedział szeptem do jednego z przyjaciół znajdujących się przy nim: „Jedynym prawdziwym człowiekiem jest Bogoczłowiek Jezus Chrystus!”. Tymi słowami zakończył swoją ziemską służbę, która polegała na nieustannym i bezkompromisowym głoszeniu dobrej nowiny o przyjściu Zbawiciela.
W 2010 roku Synod Serbskiej Cerkwi Prawosławnej kanonizował ojca Justyna. Jego relikwie znajdują się w monasterze Ćelije.
Pouczenia świętego
„Dla człowieka Chrystusowego każdy dzień jest przepustką do wieczności. W każdej chwili żyje wiecznością i dla wieczności, nawet na tej ziemi żyje Chrystusem i dlatego „ma życie wieczne” (J 5, 24).”
„To, że jesteśmy chrześcijanami oznacza, że jesteśmy kandydatami na świętych. Różnica między nami i świętymi nie leży w naturze, ale w woli i zdecydowaniu.”
„Cała mądrość chrześcijanina to trzymanie się nieustannie Jezusa Chrystusa, trzymanie się poprzez modlitwę, poprzez post, jałmużnę, poprzez miłość, pokorę, Eucharystię i spowiedź. Wtedy zatriumfujesz nad każdą śmiercią i nad każdym męczeństwem z radością, z radością wiary, z radością zbawienia.”
źródło:
pravoslavie.ru