Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Przyjaciele Boga: Starzec Józef Hezychasta
Piotr Sterlingow, 19 lipca 2019
Starzec Józef urodził się w 1898 roku we wsi Lefkes na wyspie Paros. W wieku 23 lat, po pewnym objawieniu, którego dostąpił, wyrzekł się świata i udał się na Świętą Górę Athos. Już jako młody mnich oddawał się srogiej ascezie. Będąc jeszcze nowicjuszem otrzymał od Bogurodzicy dar nieustannej modlitwy serca.
Przez pierwsze lata życia mniszego jego ojcem duchowym był starzec Efrem z celi Zwiastowania Bogurodzicy. Pod okiem starca Efrema, zmagania duchowe wraz z ojcem Józefem prowadził ojciec Arseniusz, który później towarzyszył ojcu Józefowi do końca życia. W poszukiwaniu bardziej pustynnego miejsca ojcowie przeprowadzili się do skitu św. Bazylego. Po śmierci starca Efrema, ojciec Józef rozpoczął srogie życie ascetyczne. Ćwiczył się w poście, czuwaniu i modlitwie. Jego pożywienie ograniczało się do paru gramów mąki zmieszanej z wodą. Całe noce spędzał na modlitwie, nieraz doznając napaści ze strony demonów. Wiele razy widział Niestworzone Światło. Objawiał mu się Chrystus, Bogurodzica i wielu świętych.
W 1938 wraz z ojcem Arseniuszem przeprowadzili się do jaskiń nieopodal skitu św. Anny. W 1947 roku przy Starcu zaczęło żyć kilku młodych nowicjuszy. W 1951 roku Starzec wraz ze swoim bractwem przenieśli się do celi Zwiastowania Bogurodzicy, znajdującej się w Nowym Skicie. 15 sierpnia 1959 roku, w dniu święta Zaśnięcia Bogurodzicy, Starzec po świątecznym nabożeństwie pożegnał się z braćmi i oddał swoją duszę Bogu.
Starzec żył w okresie, w którym życie monastyczne na Athosie przeżywało poważny kryzys. Ze względu na wpływy z zachodu pojawiło się wiele nurtów nie do końca zgodnych z monastyczną tradycją naszej Cerkwi. Starzec Józef przyczynił się do odrodzenia życia monastycznego na Athosie. Swoim życiem dawał przykład wielu mnichom. Był on kontynuatorem tradycji św. Grzegorza Palamasa i innych Świętych Ojców. Skupiał się na modlitwie Jezusowej oraz na zachowaniu trzeźwości umysłu. Małe bractwo Starca (4 mnichów) po jego śmierci rozeszło się po świecie, odnawiając życie monastyczne w 6 Athoskich monasterach oraz w wielu monasterach w Grecji i na Cyprze. Jeden z uczniów Starca otworzył kilkanaście monasterów w Ameryce.
Pouczenia Starca
Nic nie pomaga w przezwyciężeniu gniewu i innych namiętności tak, jak miłość do Boga i do każdego człowieka. Miłością zwyciężysz łatwiej niż jakimkolwiek zmaganiem.
Przez pierwsze lata życia mniszego jego ojcem duchowym był starzec Efrem z celi Zwiastowania Bogurodzicy. Pod okiem starca Efrema, zmagania duchowe wraz z ojcem Józefem prowadził ojciec Arseniusz, który później towarzyszył ojcu Józefowi do końca życia. W poszukiwaniu bardziej pustynnego miejsca ojcowie przeprowadzili się do skitu św. Bazylego. Po śmierci starca Efrema, ojciec Józef rozpoczął srogie życie ascetyczne. Ćwiczył się w poście, czuwaniu i modlitwie. Jego pożywienie ograniczało się do paru gramów mąki zmieszanej z wodą. Całe noce spędzał na modlitwie, nieraz doznając napaści ze strony demonów. Wiele razy widział Niestworzone Światło. Objawiał mu się Chrystus, Bogurodzica i wielu świętych.
W 1938 wraz z ojcem Arseniuszem przeprowadzili się do jaskiń nieopodal skitu św. Anny. W 1947 roku przy Starcu zaczęło żyć kilku młodych nowicjuszy. W 1951 roku Starzec wraz ze swoim bractwem przenieśli się do celi Zwiastowania Bogurodzicy, znajdującej się w Nowym Skicie. 15 sierpnia 1959 roku, w dniu święta Zaśnięcia Bogurodzicy, Starzec po świątecznym nabożeństwie pożegnał się z braćmi i oddał swoją duszę Bogu.
Starzec żył w okresie, w którym życie monastyczne na Athosie przeżywało poważny kryzys. Ze względu na wpływy z zachodu pojawiło się wiele nurtów nie do końca zgodnych z monastyczną tradycją naszej Cerkwi. Starzec Józef przyczynił się do odrodzenia życia monastycznego na Athosie. Swoim życiem dawał przykład wielu mnichom. Był on kontynuatorem tradycji św. Grzegorza Palamasa i innych Świętych Ojców. Skupiał się na modlitwie Jezusowej oraz na zachowaniu trzeźwości umysłu. Małe bractwo Starca (4 mnichów) po jego śmierci rozeszło się po świecie, odnawiając życie monastyczne w 6 Athoskich monasterach oraz w wielu monasterach w Grecji i na Cyprze. Jeden z uczniów Starca otworzył kilkanaście monasterów w Ameryce.
Pouczenia Starca
Nic nie pomaga w przezwyciężeniu gniewu i innych namiętności tak, jak miłość do Boga i do każdego człowieka. Miłością zwyciężysz łatwiej niż jakimkolwiek zmaganiem.
***
Kiedy serce staje się pokorne, odwiedza je Boża łaska. Przynosi spokój, łzy i miłość. Kiedy będziesz pokorny, wszyscy będą wydawać ci się świętymi.
***
Życie człowieka jest pełne smutków, ponieważ jest życiem na wygnaniu. Chrystus podniósł Krzyż i my go podniesiemy. Kiedy z cierpieniem znosimy smutek, odwiedza nas łaska Boża. Bóg dopuszcza w naszym życiu różne doświadczenia, aby sprawdzić nasz zapał i naszą miłość do Niego. Potrzebna jest cierpliwość. Bez cierpliwości człowiek nie staje się doświadczonym, nie uczy się rzeczy duchowych, nie dochodzi do doskonałości.
***
Zostaw swoją wolę, ponieważ jest ona dla człowieka śmiercią duszy. Przykryjmy niedostatki bliźniego, a Chrystus przykryje nasze niedostatki.
***
Bóg nie patrzy na ilość naszych zmagań, ale sprawdza cel i roztropność, z jaką je czynimy i w zależności od tego posyła nam Swoje dobra i wielką miłość.
***
Wszystko, co dobre, pochodzi od Boga. Nie ma ani jednej dobrej myśli, która nie byłaby darem Bożym, nie ma złej, która nie pochodziłaby od diabła. Jeśli czynisz jakieś dobro lub mówisz coś dobrego wiedz, że jest to darem Bożym. Wszystko, co dobre, jest darem od Boga, nie mamy niczego, co należy do nas.
***
Nigdy nie widziałem, aby zmiana na lepsze nastąpiła z pomocą gniewu, zawsze z pomocą miłości.
***
Naucz się z męstwem znosić życiowe doświadczenia, które dopuszcza Bóg. Nie szukaj pocieszenia pośród ludzi, aby otrzymać pocieszenie od Boga.
***
Bóg jest naszym najbliższym, z którym możemy rozmawiać nieustannie.
***
Zwycięstwo to cierpliwość, zwycięstwo to pokora, zwycięstwo to posłuszeństwo.
***
Nie bój się pokus. Jeśli upadniesz wiele razy, powstań. Zachowaj zimną krew. Nie trać nadziei. To wszystko przejdzie, jak chmury.
***
Im mniej jest cierpliwości, tym większymi wydają się być doświadczenia i pokusy. Jeśli człowiek znosi je z wielką cierpliwością, wydają się być małe i są zwyciężane bez wysiłku.
***
Bóg zawsze nam pomaga, ale chce również, abyśmy i my robili to, co możemy.
źródło:
pemptousia.gr
Przyjaciele Boga: Święty Mikołaj Planas
Sylwetki współczesnych świętych i starców, kontynuatorów tradycji Świętych Ojców.
Przyjaciele Boga: Święty Paisjusz
Sylwetki współczesnych świętych i starców, kontynuatorów tradycji Świętych Ojców.