Zostań przyjacielem cerkiew.pl
List wielkopostny metropolity Sawy
Adrian Kazimiruk, 17 lutego 2018
List wielkopostny
Jego Eminencji, Wielce Błogosławionego Sawy Metropolity Warszawskiego i całej Polski
Święta Czterdziesiętnica 2018 roku
Jego Eminencji, Wielce Błogosławionego Sawy Metropolity Warszawskiego i całej Polski
Święta Czterdziesiętnica 2018 roku
Otwórz mi drzwi pokuty, Dawco Życia…
Słowa te słyszymy podczas niedziel przygotowawczych do Wielkiego Postu. Będziemy też ich słuchać w ciągu pięciu tygodni samego postu.
Słowa te świadczą, że w życiu Cerkwi nastał szczególny czas, mający ogromne znaczenie w życiu każdego wiernego prawosławnego. Nastał czas świętej Czterdziesiątnicy, który cechuje modlitwa, post i pokajanie.
Kanon pokutny pierwszej niedzieli Wielkiego Postu głosi: „Godnych owoców pokuty nie żądaj ode mnie, bowiem moc moja osłabła we mnie. Daruj mi serce zawsze skruszone i ubóstwo duchowe, abym jako przyjemną ofiarę złożył je Tobie, jedyny Zbawco”.
Prawosławni wierni wiedzą, że post to czas szczególnej wewnętrznej koncentracji i wysiłku, czego przykłady znajdują się w Starym i Nowym Testamencie. I tak, prorok Mojżesz pościł przez 40 dni i dostąpił „rozmowy z Panem”, słyszał Jego Słowa i otrzymał tablice z Dziesięciorgiem Przykazań. Dzięki postowi prorok Eliasz zamknął niebo, a prorok Daniel przysłonił paszcze lwów, zaś Trzej Młodzieńcy pozostali nietknięci pomimo przebywania w ogniu. Święci Apostołowie zachowywali post, wypełniając słowa Chrystusa: Nadejdą zaś dni, kiedy zostanie im zabrany oblubieniec i wtedy będą pościć (Mt 9,15). Przed swoją działalnością publiczną Jezus pościł przez 40 dni i nocy. Chrystus nauczał: Ten zaś rodzaj nie wychodzi [inaczej] jak tylko przez modlitwę i post (Mt 17,21). Z tych słów wypływa istotna prawda dotycząca postu i jego celu. Celem postu jest pobudzenie do pokajania, oswobodzenie człowieka z grzechu i jego wewnętrzna przemiana na lepsze.
W pokajaniu najważniejsze jest wybaczenie, które człowiek otrzymał od Boga. Cały sens pokajania polega na przemianie umysłu i serca. Święci Ojcowie ten stan nazywają samopoznaniem, które ukierunkowane jest nie na lubowanie się swymi cnotami, talentami i sukcesami, lecz na kierowanie uwagi na własne grzechy. W tym pomaga post, modlitwa, miłosierne uczynki i pokajanie. Są one środkami do odnowy duchowej i moralnego odrodzenia ludzkiego jestestwa. Pomagają osiągnąć pełnię życia, radość i pokój w wierze, jak też świadczą o nadziei na duchowe uzdrowienie.
Zawsze należy pamiętać, że dopóki ma miejsce pokajanie, dopóty jest nadzieja na poprawę i duchową przemianę człowieka. Dlatego też nigdy i w żadnych okolicznościach człowiek wierzący, nawet będący w stanie grzechu, nie powinien tracić nadziei na Boże miłosierdzie, pokajanie jest bowiem odnowieniem chrztu, oczyszczeniem sumienia, zawarciem przymierza z Bogiem.
Święty Jan Klimak pokajanie nazywa córką nadziei i odrzuceniem rozpaczy. Święty Antoni Wielki dodaje: „najbardziej chwalebnym czynem, którego może dokonać człowiek, jest wyznanie swych grzechów przed Bogiem, osądzenie samego siebie i umiejętność bycia gotowym do spotkania każdej pokusy”.
Bracia i Siostry! Często pojawia się pytanie: od czego należy rozpocząć pokajanie? Na pytanie to odpowiada nam Jezus Chrystus: Jeśli zaś nie odpuszczacie ludziom ich przewinień, to i Ojciec wasz nie odpuści przewinień waszych (Mt 6,15), dodając dalej: Jeśli więc przyniesiesz dar swój na ołtarz i tam przypomnisz sobie, że brat twój ma coś przeciwko tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem i idź, pogódź się najpierw z bratem twoim, i wtedy, wróciwszy, złóż swój dar (Mt 5,23-24).
Wypływa z tego wniosek, że bez pogodzenia się z bliźnimi nie mają znaczenia: post, rekolekcje, modlitwy, składanie ofiar czy czynienie pokłonów. Nie jest rzeczą łatwą wybaczanie przewinień i zapominanie o obelgach. Jest to trudne. Jednak później jakże lekko i spokojnie jest na duszy, w której zamieszkuje pokój.
Bracia i Siostry! Noc przeminęła, nastał dzień. Odrzućmy więc dzieła należące do ciemności, a weźmy broń światłości (Rz 13,12). Również i my, ludzie XXI wieku, musimy obudzić się ze snu duchowego. Uzbrójmy się w broń światłości – modlitwę, post, wzajemne wybaczenie i wyznanie grzechów.
Bracia i Siostry! W przededniu świętej Czterdziesiątnicy, zgodnie z praktyką naszej Cerkwi, proszę Was wszystkich w imieniu własnym i całego duchowieństwa o wybaczenie naszych grzechów, dokonanych słowem, czynem, myślami i zmysłami – wybaczcie nam, grzesznym!
Panie, „Nie odwróć oblicza Twego od dziecka Twego, albowiem cierpię, szybko wysłuchaj mnie. Zważ na duszę moją i wybaw ją” (prokimenon, ton 8).
Życzę wszystkim, aby święte dni Wielkiego Postu 2018 roku upłynęły w zdrowiu i spokoju, by pokłonić się Mękom Pańskim i Świętemu Zmartwychwstaniu.
Z Bożego miłosierdzia pokorny,
+ Sawa
Metropolita Warszawski i całej Polski
Warszawa, Niedziela Wybaczenia Win, 2018 r.
za: www.orthodox.pl
Słowa te świadczą, że w życiu Cerkwi nastał szczególny czas, mający ogromne znaczenie w życiu każdego wiernego prawosławnego. Nastał czas świętej Czterdziesiątnicy, który cechuje modlitwa, post i pokajanie.
Kanon pokutny pierwszej niedzieli Wielkiego Postu głosi: „Godnych owoców pokuty nie żądaj ode mnie, bowiem moc moja osłabła we mnie. Daruj mi serce zawsze skruszone i ubóstwo duchowe, abym jako przyjemną ofiarę złożył je Tobie, jedyny Zbawco”.
Prawosławni wierni wiedzą, że post to czas szczególnej wewnętrznej koncentracji i wysiłku, czego przykłady znajdują się w Starym i Nowym Testamencie. I tak, prorok Mojżesz pościł przez 40 dni i dostąpił „rozmowy z Panem”, słyszał Jego Słowa i otrzymał tablice z Dziesięciorgiem Przykazań. Dzięki postowi prorok Eliasz zamknął niebo, a prorok Daniel przysłonił paszcze lwów, zaś Trzej Młodzieńcy pozostali nietknięci pomimo przebywania w ogniu. Święci Apostołowie zachowywali post, wypełniając słowa Chrystusa: Nadejdą zaś dni, kiedy zostanie im zabrany oblubieniec i wtedy będą pościć (Mt 9,15). Przed swoją działalnością publiczną Jezus pościł przez 40 dni i nocy. Chrystus nauczał: Ten zaś rodzaj nie wychodzi [inaczej] jak tylko przez modlitwę i post (Mt 17,21). Z tych słów wypływa istotna prawda dotycząca postu i jego celu. Celem postu jest pobudzenie do pokajania, oswobodzenie człowieka z grzechu i jego wewnętrzna przemiana na lepsze.
W pokajaniu najważniejsze jest wybaczenie, które człowiek otrzymał od Boga. Cały sens pokajania polega na przemianie umysłu i serca. Święci Ojcowie ten stan nazywają samopoznaniem, które ukierunkowane jest nie na lubowanie się swymi cnotami, talentami i sukcesami, lecz na kierowanie uwagi na własne grzechy. W tym pomaga post, modlitwa, miłosierne uczynki i pokajanie. Są one środkami do odnowy duchowej i moralnego odrodzenia ludzkiego jestestwa. Pomagają osiągnąć pełnię życia, radość i pokój w wierze, jak też świadczą o nadziei na duchowe uzdrowienie.
Zawsze należy pamiętać, że dopóki ma miejsce pokajanie, dopóty jest nadzieja na poprawę i duchową przemianę człowieka. Dlatego też nigdy i w żadnych okolicznościach człowiek wierzący, nawet będący w stanie grzechu, nie powinien tracić nadziei na Boże miłosierdzie, pokajanie jest bowiem odnowieniem chrztu, oczyszczeniem sumienia, zawarciem przymierza z Bogiem.
Święty Jan Klimak pokajanie nazywa córką nadziei i odrzuceniem rozpaczy. Święty Antoni Wielki dodaje: „najbardziej chwalebnym czynem, którego może dokonać człowiek, jest wyznanie swych grzechów przed Bogiem, osądzenie samego siebie i umiejętność bycia gotowym do spotkania każdej pokusy”.
Bracia i Siostry! Często pojawia się pytanie: od czego należy rozpocząć pokajanie? Na pytanie to odpowiada nam Jezus Chrystus: Jeśli zaś nie odpuszczacie ludziom ich przewinień, to i Ojciec wasz nie odpuści przewinień waszych (Mt 6,15), dodając dalej: Jeśli więc przyniesiesz dar swój na ołtarz i tam przypomnisz sobie, że brat twój ma coś przeciwko tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem i idź, pogódź się najpierw z bratem twoim, i wtedy, wróciwszy, złóż swój dar (Mt 5,23-24).
Wypływa z tego wniosek, że bez pogodzenia się z bliźnimi nie mają znaczenia: post, rekolekcje, modlitwy, składanie ofiar czy czynienie pokłonów. Nie jest rzeczą łatwą wybaczanie przewinień i zapominanie o obelgach. Jest to trudne. Jednak później jakże lekko i spokojnie jest na duszy, w której zamieszkuje pokój.
Bracia i Siostry! Noc przeminęła, nastał dzień. Odrzućmy więc dzieła należące do ciemności, a weźmy broń światłości (Rz 13,12). Również i my, ludzie XXI wieku, musimy obudzić się ze snu duchowego. Uzbrójmy się w broń światłości – modlitwę, post, wzajemne wybaczenie i wyznanie grzechów.
Bracia i Siostry! W przededniu świętej Czterdziesiątnicy, zgodnie z praktyką naszej Cerkwi, proszę Was wszystkich w imieniu własnym i całego duchowieństwa o wybaczenie naszych grzechów, dokonanych słowem, czynem, myślami i zmysłami – wybaczcie nam, grzesznym!
Panie, „Nie odwróć oblicza Twego od dziecka Twego, albowiem cierpię, szybko wysłuchaj mnie. Zważ na duszę moją i wybaw ją” (prokimenon, ton 8).
Życzę wszystkim, aby święte dni Wielkiego Postu 2018 roku upłynęły w zdrowiu i spokoju, by pokłonić się Mękom Pańskim i Świętemu Zmartwychwstaniu.
Z Bożego miłosierdzia pokorny,
+ Sawa
Metropolita Warszawski i całej Polski
Warszawa, Niedziela Wybaczenia Win, 2018 r.
za: www.orthodox.pl