Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Zmarł antiocheński metropolita Australii Paweł (Saliba)
Dominika Kovačević, 01 lipca 2017
Dziś rano, 1 lipca, w wieku 77 lat zmarł antiocheński metropolita Australii, Nowej Zelandii i Filipin Paweł (Saliba). Metropolia liczy ponad 60 parafii; jej wiernymi są prawosławni imigranci arabscy, ich potomkowie, oraz lokalni konwertyci na prawosławie – zwłaszcza na Filipinach.
Władyka urodził się w chrześcijańskiej wiosce Bsarma Al-Kura (Północny Liban) 10 lipca 1939 roku jako Badī’ Salība. Edukację rozpoczął w rodzinnej miejscowości, by kontynuować ją w prawosławnej szkole Al-Islah („Poprawa”) w Amjun Al-Kura (miasto zamieszkane w większości przez prawosławnych, stolica regionu). W 1952 roku, za namową metropolity Trypolisu Teodozjusza (Abu Ar-Ridżajliego), późniejszego patriarchy antiocheńskiego, udał się na studia teologiczne do Balamand.
W 1957 roku przyjął postrzyżyny mnisze, wybierając imię „Paweł”. Następnie przez rok studiował na Patmos w Grecji, by zapoznać się z językiem greckim i śpiewem bizantyjskim. Po tym metropolita Teodozjusz wyświęcił go na diakona, i wysłał na Uniwersytet Ateński, by kontynuował studia. Po ich ukończeniu, w 1963 roku, udał się do Trypolisu, gdzie nowy metropolita – Eliasz (Qurban) – wyznaczył go na nauczyciela w miejscowych prawosławnych szkołach i sekretarzem metropolii. Dwa lata później mianowany także nauczycielem w Balamand. W 1966 roku wyświęcony na prezbitera przez metropolitę Eliasza i podniesiony do rangi archimandryty.
Dwa lata później opuścił Liban, by nieść posługę duszpasterską w Pensylwanii w Stanach Zjednoczonych. Tam dalej się kształcił – w 1970 roku ukończył Uniwersytet w Pittsburgu w zakresie Światowych Cywilizacji. Dał się również poznać jako dobry duszpasterz i organizator życia parafialnego: będąc proboszczem w cerkwi w New Kensington, która przeżywała kryzys – większość parafian nie przychodziła na nabożeństwa – powołał do życia szkołę niedzielną, chór i organizację młodzieżową. Dzięki temu życie parafialne i więzi wewnątrz wspólnoty zostały naprawione, choć odbyło się to kosztem osobistym – nie zaliczając jednego z 4 bloków tematycznych, musiał zrezygnować ze studiów doktoranckich na Uniwersytecie w Pittsburgu.
Po dziewięciu latach w Kensington został wysłany do kolejnej problematycznej parafii, tym razem w amerykańskiej stolicy. Parafia była w długach, frekwencja na nabożeństwach słaba. Również tutaj założył różne parafialne stowarzyszenia, zajął się spłaceniem należności. Widząc, że wielu ludzi w okolicy dotyka problem uzależnień od alkoholu i narkotyków, zapisał się do specjalnej szkoły, by nauczyć się, jak pracować z takimi osobami. Po półtorarocznym kursie zaczął działać w parafii na rzecz walki z uzależnieniami, na spotkania przychodzili także nie-prawosławni. Poza działalnością parafialną udzielał się też w prawosławnych mediach, prowadząc swoje programy.
W 1999 roku Święty Synod Cerkwi antiocheńskiej wybrał archimandrytę Pawła na nowego metropolitę Australii i Nowej Zelandii. Chirotonia biskupia miała miejsce w Soborze Przenajświętszej Bogurodzicy w Damaszku 10 października 1999 roku; 29 listopada tego samego roku metropolita rozpoczął swą arcypasterską posługę w Australii.
Kiedy tam przybył, działało tylko 6 parafii. Zaczął gromadzić rozproszonych prawosławnych Arabów, a zarazem wprowadzał coraz więcej angielskiego do nabożeństw, co przyciągnęło wielu konwertytów. Sam mówił, że idee nacjonalistyczne nie mają racji bytu w Prawosławnej Cerkwi Antiocheńskiej. Nasza Cerkiew jest antiocheńska, a nie libańska, syryjska, palestyńska, grecka czy rosyjska. Każdy, kto wierzy w nauczanie Cerkwi prawosławnej, jest prawosławnym Antiocheńczykiem. Każdy, kto wchodzi do którejkolwiek ze świątyń Cerkwi antiocheńskiej, musi pozostawić swoją narodowość poza jej drzwiami. Nie ma świętego języka ani świętego kraju. Jest tylko Święta Cerkiew Prawosławna – Jedyna Święta Oblubienica Chrystusa.
Słowa wprowadzał w czyn: w 2008 roku przyjął do Cerkwi prawosławnej dwie duże grupy – około 6000 osób – Filipińczyków; dzięki temu metropolia zaczęła ogarniać swą jurysdykcją trzeci kraj.
Na podstawie: antiochpatriarchate.org oraz antiochianarch.org.au
Władyka urodził się w chrześcijańskiej wiosce Bsarma Al-Kura (Północny Liban) 10 lipca 1939 roku jako Badī’ Salība. Edukację rozpoczął w rodzinnej miejscowości, by kontynuować ją w prawosławnej szkole Al-Islah („Poprawa”) w Amjun Al-Kura (miasto zamieszkane w większości przez prawosławnych, stolica regionu). W 1952 roku, za namową metropolity Trypolisu Teodozjusza (Abu Ar-Ridżajliego), późniejszego patriarchy antiocheńskiego, udał się na studia teologiczne do Balamand.
W 1957 roku przyjął postrzyżyny mnisze, wybierając imię „Paweł”. Następnie przez rok studiował na Patmos w Grecji, by zapoznać się z językiem greckim i śpiewem bizantyjskim. Po tym metropolita Teodozjusz wyświęcił go na diakona, i wysłał na Uniwersytet Ateński, by kontynuował studia. Po ich ukończeniu, w 1963 roku, udał się do Trypolisu, gdzie nowy metropolita – Eliasz (Qurban) – wyznaczył go na nauczyciela w miejscowych prawosławnych szkołach i sekretarzem metropolii. Dwa lata później mianowany także nauczycielem w Balamand. W 1966 roku wyświęcony na prezbitera przez metropolitę Eliasza i podniesiony do rangi archimandryty.
Dwa lata później opuścił Liban, by nieść posługę duszpasterską w Pensylwanii w Stanach Zjednoczonych. Tam dalej się kształcił – w 1970 roku ukończył Uniwersytet w Pittsburgu w zakresie Światowych Cywilizacji. Dał się również poznać jako dobry duszpasterz i organizator życia parafialnego: będąc proboszczem w cerkwi w New Kensington, która przeżywała kryzys – większość parafian nie przychodziła na nabożeństwa – powołał do życia szkołę niedzielną, chór i organizację młodzieżową. Dzięki temu życie parafialne i więzi wewnątrz wspólnoty zostały naprawione, choć odbyło się to kosztem osobistym – nie zaliczając jednego z 4 bloków tematycznych, musiał zrezygnować ze studiów doktoranckich na Uniwersytecie w Pittsburgu.
Po dziewięciu latach w Kensington został wysłany do kolejnej problematycznej parafii, tym razem w amerykańskiej stolicy. Parafia była w długach, frekwencja na nabożeństwach słaba. Również tutaj założył różne parafialne stowarzyszenia, zajął się spłaceniem należności. Widząc, że wielu ludzi w okolicy dotyka problem uzależnień od alkoholu i narkotyków, zapisał się do specjalnej szkoły, by nauczyć się, jak pracować z takimi osobami. Po półtorarocznym kursie zaczął działać w parafii na rzecz walki z uzależnieniami, na spotkania przychodzili także nie-prawosławni. Poza działalnością parafialną udzielał się też w prawosławnych mediach, prowadząc swoje programy.
W 1999 roku Święty Synod Cerkwi antiocheńskiej wybrał archimandrytę Pawła na nowego metropolitę Australii i Nowej Zelandii. Chirotonia biskupia miała miejsce w Soborze Przenajświętszej Bogurodzicy w Damaszku 10 października 1999 roku; 29 listopada tego samego roku metropolita rozpoczął swą arcypasterską posługę w Australii.
Kiedy tam przybył, działało tylko 6 parafii. Zaczął gromadzić rozproszonych prawosławnych Arabów, a zarazem wprowadzał coraz więcej angielskiego do nabożeństw, co przyciągnęło wielu konwertytów. Sam mówił, że idee nacjonalistyczne nie mają racji bytu w Prawosławnej Cerkwi Antiocheńskiej. Nasza Cerkiew jest antiocheńska, a nie libańska, syryjska, palestyńska, grecka czy rosyjska. Każdy, kto wierzy w nauczanie Cerkwi prawosławnej, jest prawosławnym Antiocheńczykiem. Każdy, kto wchodzi do którejkolwiek ze świątyń Cerkwi antiocheńskiej, musi pozostawić swoją narodowość poza jej drzwiami. Nie ma świętego języka ani świętego kraju. Jest tylko Święta Cerkiew Prawosławna – Jedyna Święta Oblubienica Chrystusa.
Słowa wprowadzał w czyn: w 2008 roku przyjął do Cerkwi prawosławnej dwie duże grupy – około 6000 osób – Filipińczyków; dzięki temu metropolia zaczęła ogarniać swą jurysdykcją trzeci kraj.
Na podstawie: antiochpatriarchate.org oraz antiochianarch.org.au