Zostań przyjacielem cerkiew.pl
USA: relikwie św. Mardariusza niepodległe rozkładowi
Dominika Kovačević, 14 maja 2017
Władyka Mardariusz (Uskoković) to pierwszy serbski misjonarz i biskup w Ameryce Północnej. W maju 2015 roku Święty Synod Serbskiej Cerkwi Prawosławnej ogłosił go świętym.
Jednak grób świętego, z błogosławieństwa biskupa Środkowo-zachodniej Ameryki Longina, otwarto dopiero 5 maja br. Ekshumacji dokonano przy śpiewie troparionu Paschy Chrystus powstał z martwych w tradycjach muzycznych serbskiej i rosyjskiej, gdyż święty miłował różne słowiańskie tradycje prawosławne. Gdy zaczęto otwierać trumnę, dobył się z niej nagle przyjemny, słodki zapach. Oczom duchownym dobywającym relikwii św. Mardariusza ukazały się zniszczone szaty liturgiczne, w których został pochowany, jednak ciało biskupa nie zostało zniszczone, tzn. jest ono wyschnięte, ale nie zostały same kości. Brwi, broda i paznokcie świętego są w takim stanie, jak w dniu pogrzebu 29 listopada/12 grudnia 1935 roku.
Zgodnie z instrukcjami serbskiego monasteru Hilandar na Świętej Górze Athos, relikwie obmyto ciepłą wodą i białym winem, a następnie namaszczono je oliwą. Po tym ubrano je w białe płótno, i umieszczono w metalowym relikwiarzu, gdzie będą do uroczystości kanonizacyjnych planowanych na lipiec tego roku.
Święty Mardariusz urodził się w Podgoricy (obecnie stolica Czarnogóry) 22 grudnia 1889 roku z rodziców Pera i Jely. Po ukończeniu liceum udał się do monasteru Studenica, gdzie w 1906 roku przyjął postrzyżyny mnisze i święcenia diakońskie. Ukończył seminarium w Kiszyniowe, by kontynuować studia teologiczne w Petersburgu.
W 1917 roku z ramienia Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej został wysłany do Ameryki Północnej, by tam zorganizować opiekę duszpasterską dla coraz liczniej emigrujących Serbów. Jednak na chirotonię biskupią zaproponowaną przez Rosjan się nie zgodził – nie chciał tego czynić bez wiedzy i zgody swej Cerkwi macierzystej, tj. serbskiej. Wrócił do ojczyzny, gdzie został igumenem monasteru Rakovica.
Do Ameryki udał się ponownie w 1923 roku, gdzie pełnił funkcję administratora diecezji amerykańsko-kanadyjskiej zgodnie z decyzją Patriarchatu Serbskiego. Święcenia biskupie przyjął 1926 roku w Belgradzie m. in. z rąk patriarchy Daniela; na uroczystości obecny był ówczesny amerykański ambasador.
Wkrótce potem jeszcze raz wyjechał do Ameryki, gdzie już pozostał do końca swego życia. Mimo słabego zdrowia, nie ustawał w trudach organizowania misji. Jednym z jej dzieł było właśnie powstanie monasteru św. Sawy w Libertyville, który stał się ważnym ośrodkiem duchowym i inteligenckim dla Serbów uciekających z ojczyzny najpierw przed prześladowaniami ustaszów, a potem komunistów. Władyka Mardariusz zmarł 12 grudnia 1935 roku.
Na podstawie: serborth.org
Jednak grób świętego, z błogosławieństwa biskupa Środkowo-zachodniej Ameryki Longina, otwarto dopiero 5 maja br. Ekshumacji dokonano przy śpiewie troparionu Paschy Chrystus powstał z martwych w tradycjach muzycznych serbskiej i rosyjskiej, gdyż święty miłował różne słowiańskie tradycje prawosławne. Gdy zaczęto otwierać trumnę, dobył się z niej nagle przyjemny, słodki zapach. Oczom duchownym dobywającym relikwii św. Mardariusza ukazały się zniszczone szaty liturgiczne, w których został pochowany, jednak ciało biskupa nie zostało zniszczone, tzn. jest ono wyschnięte, ale nie zostały same kości. Brwi, broda i paznokcie świętego są w takim stanie, jak w dniu pogrzebu 29 listopada/12 grudnia 1935 roku.
Zgodnie z instrukcjami serbskiego monasteru Hilandar na Świętej Górze Athos, relikwie obmyto ciepłą wodą i białym winem, a następnie namaszczono je oliwą. Po tym ubrano je w białe płótno, i umieszczono w metalowym relikwiarzu, gdzie będą do uroczystości kanonizacyjnych planowanych na lipiec tego roku.
Święty Mardariusz urodził się w Podgoricy (obecnie stolica Czarnogóry) 22 grudnia 1889 roku z rodziców Pera i Jely. Po ukończeniu liceum udał się do monasteru Studenica, gdzie w 1906 roku przyjął postrzyżyny mnisze i święcenia diakońskie. Ukończył seminarium w Kiszyniowe, by kontynuować studia teologiczne w Petersburgu.
W 1917 roku z ramienia Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej został wysłany do Ameryki Północnej, by tam zorganizować opiekę duszpasterską dla coraz liczniej emigrujących Serbów. Jednak na chirotonię biskupią zaproponowaną przez Rosjan się nie zgodził – nie chciał tego czynić bez wiedzy i zgody swej Cerkwi macierzystej, tj. serbskiej. Wrócił do ojczyzny, gdzie został igumenem monasteru Rakovica.
Do Ameryki udał się ponownie w 1923 roku, gdzie pełnił funkcję administratora diecezji amerykańsko-kanadyjskiej zgodnie z decyzją Patriarchatu Serbskiego. Święcenia biskupie przyjął 1926 roku w Belgradzie m. in. z rąk patriarchy Daniela; na uroczystości obecny był ówczesny amerykański ambasador.
Wkrótce potem jeszcze raz wyjechał do Ameryki, gdzie już pozostał do końca swego życia. Mimo słabego zdrowia, nie ustawał w trudach organizowania misji. Jednym z jej dzieł było właśnie powstanie monasteru św. Sawy w Libertyville, który stał się ważnym ośrodkiem duchowym i inteligenckim dla Serbów uciekających z ojczyzny najpierw przed prześladowaniami ustaszów, a potem komunistów. Władyka Mardariusz zmarł 12 grudnia 1935 roku.
Na podstawie: serborth.org
