Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Prawdziwe chrześcijaństwo
tłum. Anna Kindziuk, 03 maja 2017
Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść… Byłem chory i w więzieniu, a nie odwiedziliście Mnie (Mt, 25,42-43)
W przywołanej powyżej Ewangelii ludzie są osądzani nie za działanie, a jego brak. Nie wskazuje się tu na złe działanie wobec bliźniego, który jest głodny, chory, przebywa w więzieniu lub pozostaje samotny. Wskazuje się tu na brak działania wobec niego. Grzesznicy widzieli „tych braci najmniejszych” w potrzebie, głodzie, pragnieniu, w więzieniu i nagości i nie pomogli im. Przeszli obok, pomimo ludzkiego cierpienia i biedy, które mogli uczynić lżejszymi do zniesienia. Nie zwrócili uwagi na jęki ludzkie, a jeśli już je usłyszeli, to pozostali wobec nich obojętni. I oto te zaniedbania oraz nieuważny stosunek do bliźniego w oczach Bożych postrzegane są jako prawdziwe, ciężkie grzechy.
Wielu z nas żyje beztrosko, zaniedbując sytuacje, gdy moglibyśmy pomóc innym, uczynić lżejszymi ich cierpienia; tak, jakbyśmy nie chcieli zrozumieć, że w ten sposób grzeszymy przeciwko samemu Chrystusowi – zostawiając Go bez pomocy w uosobieniu biednych braci, którym nie okazaliśmy pomocy, współczucia, pociechy! Nie zastanawiamy się nad tym. A wypadałoby. Należy zapytać siebie czy jesteśmy chrześcijanami tylko w słowach czy też i w działaniu. Jeśli świadomie nazywamy siebie uczniami Chrystusowymi, to jak możemy żyć bez Jego ducha, bez posłuszeństwa wobec Niego, jak możemy pozostawić Go łaknącym i pragnącym i odmówić Mu tego jednego, o co nas prosi – wierności serca.
za: Каждый день - подарок Божий. День за днем. Дневник православного священника. Москва Сибирская Благозвонница 2014
Fot. Adrian Kazimiruk, za: orthphoto.net
W przywołanej powyżej Ewangelii ludzie są osądzani nie za działanie, a jego brak. Nie wskazuje się tu na złe działanie wobec bliźniego, który jest głodny, chory, przebywa w więzieniu lub pozostaje samotny. Wskazuje się tu na brak działania wobec niego. Grzesznicy widzieli „tych braci najmniejszych” w potrzebie, głodzie, pragnieniu, w więzieniu i nagości i nie pomogli im. Przeszli obok, pomimo ludzkiego cierpienia i biedy, które mogli uczynić lżejszymi do zniesienia. Nie zwrócili uwagi na jęki ludzkie, a jeśli już je usłyszeli, to pozostali wobec nich obojętni. I oto te zaniedbania oraz nieuważny stosunek do bliźniego w oczach Bożych postrzegane są jako prawdziwe, ciężkie grzechy.
Wielu z nas żyje beztrosko, zaniedbując sytuacje, gdy moglibyśmy pomóc innym, uczynić lżejszymi ich cierpienia; tak, jakbyśmy nie chcieli zrozumieć, że w ten sposób grzeszymy przeciwko samemu Chrystusowi – zostawiając Go bez pomocy w uosobieniu biednych braci, którym nie okazaliśmy pomocy, współczucia, pociechy! Nie zastanawiamy się nad tym. A wypadałoby. Należy zapytać siebie czy jesteśmy chrześcijanami tylko w słowach czy też i w działaniu. Jeśli świadomie nazywamy siebie uczniami Chrystusowymi, to jak możemy żyć bez Jego ducha, bez posłuszeństwa wobec Niego, jak możemy pozostawić Go łaknącym i pragnącym i odmówić Mu tego jednego, o co nas prosi – wierności serca.
za: Каждый день - подарок Божий. День за днем. Дневник православного священника. Москва Сибирская Благозвонница 2014
Fot. Adrian Kazimiruk, za: orthphoto.net