Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Śpiewająca dusza
tłum. Anna Kindziuk, 24 marca 2017
Psalm śpiewajcie Panu, co mieszka na Syjonie, pośród narodów głoście Jego dzieła (Ps 9,12)
Oto moi słudzy śpiewać będą z radości serdecznej (Iz 65,14)
Na ścianie starego zamku – jak mówi legenda – wisiał stary, zakurzony, zepsuty instrument. Nikt nie wiedział jak go używać i niezależnie od tego, jak wiele sił do tego wkładano, nikt nie był w stanie wydobyć z niego żadnego dźwięku! Pewnego razu pielgrzym zaszedł do bram zamku i ujrzawszy wiszący na ścianie instrument, zaczął ostrożnie usuwać z niego kurz i delikatną ręką naprawiać porwane struny. I tak długo pozostające w milczeniu struny rozbrzmiały na powrót, przy użyciu ręki pielgrzyma popłynęły cudowne dźwięki, poruszając najgłębsze zakamarki duszy. Owym pielgrzymem był gospodarz zamku, który powrócił do domu po długiej nieobecności.
Każdy z nas rozumie ukryty sens tej legendy: dusza człowieka podobna jest do tej harfy. Pozostaje ona rozbita, zakurzona i niema do momentu, aż nie dotknie jej ręka Stwórcy.
Czy milczą struny Twojego serca? Czy zamilkła wszelka pochwała, zanikła wszelka radość? Otwórz szeroko drzwi serca przed Chrystusem. Wpuść Go do siebie, a On, swoją miłującą ręką oczyści Twoje duchowe struny ze wszelkiego pyłu i kurzu, które przyniósł grzech, odbuduje wszystko, co uległo zniszczeniu w Twoim sercu. Wtedy wszystkie złe dźwięki zleją się w jedną cudowną harmonię i radosna, triumfalna pieśń pochwalna będzie rozbrzmiewać nieustannie w odnowionej duszy.
za: Каждый день - подарок Божий. День за днем. Дневник православного священника. Москва Сибирская Благозвонница 2014
zdjęcie: Adrian Kazimiruk, za: orthphoto.net
Oto moi słudzy śpiewać będą z radości serdecznej (Iz 65,14)
Na ścianie starego zamku – jak mówi legenda – wisiał stary, zakurzony, zepsuty instrument. Nikt nie wiedział jak go używać i niezależnie od tego, jak wiele sił do tego wkładano, nikt nie był w stanie wydobyć z niego żadnego dźwięku! Pewnego razu pielgrzym zaszedł do bram zamku i ujrzawszy wiszący na ścianie instrument, zaczął ostrożnie usuwać z niego kurz i delikatną ręką naprawiać porwane struny. I tak długo pozostające w milczeniu struny rozbrzmiały na powrót, przy użyciu ręki pielgrzyma popłynęły cudowne dźwięki, poruszając najgłębsze zakamarki duszy. Owym pielgrzymem był gospodarz zamku, który powrócił do domu po długiej nieobecności.
Każdy z nas rozumie ukryty sens tej legendy: dusza człowieka podobna jest do tej harfy. Pozostaje ona rozbita, zakurzona i niema do momentu, aż nie dotknie jej ręka Stwórcy.
Czy milczą struny Twojego serca? Czy zamilkła wszelka pochwała, zanikła wszelka radość? Otwórz szeroko drzwi serca przed Chrystusem. Wpuść Go do siebie, a On, swoją miłującą ręką oczyści Twoje duchowe struny ze wszelkiego pyłu i kurzu, które przyniósł grzech, odbuduje wszystko, co uległo zniszczeniu w Twoim sercu. Wtedy wszystkie złe dźwięki zleją się w jedną cudowną harmonię i radosna, triumfalna pieśń pochwalna będzie rozbrzmiewać nieustannie w odnowionej duszy.
za: Каждый день - подарок Божий. День за днем. Дневник православного священника. Москва Сибирская Благозвонница 2014
zdjęcie: Adrian Kazimiruk, za: orthphoto.net