Przebudzić się oznacza prawdziwie się przestraszyć. To przerażenie powinno zmienić w nas wszystko, wywrócić do góry nogami nasze postrzeganie zarówno nas samych, jak i całego świata... i odkryć nam miłość Boga oraz pokazać nam możliwość dorównania Jego miłości do nas i trwania w niej...

Św. Sylwan powiedział: „Mój brat jest moim życiem”. Nie mówił w przenośni. Raczej wyrażał zgodę na sam mechanizm naszego życia i zbawienia. Zostaliśmy stworzeni, by żyć jako istoty-w-komunii.

Kościół popycha nas z dnia na dzień i od święta do święta. Zachęca nas do przywoływania przeszłości, do spojrzenia na siebie i ponownego celebrowania świąt w teraźniejszości. Mówi nam, że stare rzeczy przeminęły, ale to, co istnieje teraz, jest naszą rzeczywistością. To, gdzie w tej chwili jesteśmy z Bogiem, to rzeczywistość naszego chrześcijańskiego życia.

W stworzeniu toczy się walka. Śmierć weszła w świat i jęczymy razem z całym stworzonym porządkiem. Chrystus również wszedł do naszego świata i nawet pogrążył się w środku śmierci. W tym widzimy prawdziwą zasadę całego stworzenia (samego Logosu), która pokonuje śmierć i uwalnia stworzenie.

Po to, żeby świadczyć miłosierdzie, nie trzeba jechać na drugi koniec świata.

Wniebowstąpienie reprezentuje kulminację Ewangelii, która była głoszona przez apostołów na całym świecie.

Czasami myślę, że moje życie duchowe przypomina trochę ćwiczenie akrobatki na trapezie. Kołysząc się z zawiązanymi oczami na trapezie, musi go puścić i ufać, że jej partner będzie na swoim miejscu, aby ją złapać.

Dziś postanowiłem skupić się na tych wyjątkowych kwestiach, które są dla was szczególnie ważne. Jedno z pytań, które mi się nasunęło, brzmi: Czy Bóg określa osobę, z którą mamy założyć rodzinę?

Pokazanie dzieciom, jak na zewnątrz „okazywać” prawosławie, to pierwsza praca rodzica, ale prawdziwą sztuką jest pomaganie im w przeniesieniu wiary do ich życia wewnętrznego, zachęcanie do przemiany ich serc. Spędzimy lata pomagając im przejść od uczestnictwa w NASZEJ wierze do posiadania i przeżywania WŁASNEJ wiary.

Pomyślałem o tym, jak czasami robimy plany, aby czynić dobro, pomagać ludziom, wykonywać jakąś służbę, ale to nam po prostu nie wychodzi. Bóg zamyka drzwi, które, jak mieliśmy nadzieję, miały być otwarte. Trudności takie mogą wywołać w nas wielkie przygnębienie, a nawet utratę wiary.