Błogosławiony jesteś Ty, Ha-Szem, Nasz Bóg, Król wszechświata... - nie prośba, nawet nie dziękczynienie, ale właśnie wychwalanie, uwielbienie Boga stanowi korzeń modlitwy ludu Izraela. To automatycznie ukierunkowuje człowieka na Tego, który jest Stwórcą, to Jego stawia w centrum uwagi.

Rozważania igumena Tryfona

Kiedy byłem małym chłopcem, a mama piekła chleb lub ciastka, błagałem o trochę surowego ciasta. Było coś przyjemnego w smaku pszenicy, soli i drożdży razem wziętych.

Ci, którzy są gorliwi w życiu duchowym, są często zmartwieni, ponieważ wydaje im się, że nie robią żadnych postępów i w rzeczywistości ich stan się pogarsza. I w pewnym sensie tak powinno być - nie dlatego, że powinni być zmartwieni, ale żeby wzrastali w postrzeganiu własnego grzechu i złamania.

Czy jarzmo Chrystusa jest naprawdę łagodne, a Jego brzemię naprawdę lekkie? Jak to możliwe, skoro czyniąc dobro i mówiąc prawdę, Chrystus był prześladowany, znieważany, a na końcu ukrzyżowany? A jednak to jest paradoks Jego życia, począwszy od Jego narodzin i sensu samego Bożego Narodzenia.

Cerkiew modli się "za to miasto i każde miasto", w którym sprawowana jest Święta Liturgia. Przez miasto rozumie się wszystko, co je tworzy: miejsce, budynki, mieszkańców i ich sposób życia. Taka prośba ukazuje charakter Cerkwi oraz pewną zasadę moralną, którą Cerkiew wpaja nam, wierzącym: nie być obojętnym wobec miejsca, w którym żyjemy.

Dla dopiero poznającego prawosławie nasza spowiedź może być szokująca – nie tyle nawet jej przebieg, co sposób odbywania. Nijak się ma do większej intymności, którą w Kościele rzymskokatolickim zapewnia stojący z boku konfesjonał.

Święci Ojcowie Kościoła określają obraz Boga w nas jako naszą wolną wolę i inteligencję. Bycie podobnym do Niego oznacza, że ludzkość musi wybrać dobro. Dla naszych pierwszych rodziców wybór dobra oznaczał posłuszeństwo Stwórcy.

Do czego czujemy się przywiązani? Czego nie chcielibyśmy stracić lub z czego sami nie chcemy zrezygnować? Oczywiście, niektóre z naszych przywiązań mogą nawet być dobre same w sobie. To coś jak rodzina. Ilu z nas czuje się przywiązanych do swoich rodzin?

Ojcowie mówią, że rozpacz jest wielkim niebezpieczeństwem dla życia duchowego. Gdy już w nią wpadniesz, bardzo trudno jest się z niej wydostać. Jest jednym z najtrudniejszych do wyleczenia stanów duchowych. Ojcowie nazywali ją „acedia”. Dziś nazywamy tę pasję „rozpaczą”.