U korzeni niewiary zawsze leży niewiedza o Bogu, która według naszych świętych stanowi najsurowszą, najbardziej bolesną rzeczywistość, która sprawia, że ludzie wiją się w obliczu swojej niezrozumiałej w tych kategoriach egzystencji. Dosłownie nie wiedzą, co robić i jak sobie ze sobą radzić.

Nadmierne dogadzanie brzuchowi jest źródłem i rodzicielką nieczystości - abba Serapion.

Przed publicznością zaprezentowały się dwa chóry.

Wydawać by się mogło, że ludzkie zachowanie jest nie tylko dziwne, ale i nieprzewidywalne. Niekiedy nie da się go łatwo ocenić, bywa nie tylko zaskakujące, ale też szalone i nienaturalne. Czy nie jest czymś naturalnym, że obdarowany odczuwa wdzięczność i pragnie, na ile to możliwe i w miarę swoich możliwości, odwdzięczyć się za dobrodziejstwo?

Bożą wytrwałość – i cierpliwość – widać w relacji z ludzkością każdego wieku. Bóg jej nie odrzuca, choć ona z Nim tak czyni. Mimo naszego buntu nie zaprzestał obdarzać ludzi Swoimi darami. Zaprzeczamy Jego istnieniu – a On nadal przy nas trwa. Żadne wyparcie się Boga nie powoduje Jego odejścia czy przerwania strumienia błogosławieństw.

Zapewne wszyscy wiedzą, że w sny nie należy wierzyć. Jednak kiedy moja siostra opowiedziała mi ten sen, naprawdę zapragnęłam się nim podzielić.

W Psalmie 102 Dawid przemawia do samej głębi swojej istoty – swojej duszy – i zachęca się do czynienia tego, do czego stworzony jest każdy człowiek – do błogosławienia Pana! Zwraca się nie tylko do swojej duszy, ale do „całego swego wnętrza”, do wszystkiego, co oznacza bycie człowiekiem i co ma swoją rolę do odegrania w tym wylaniu wdzięczności wobec Boga

Wykład o. Włodzimierza Misijuka: Dlaczego warto pościć?