Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Chirotonia biskupia archimandryty Warsonofiusza
oprac. Adrian Kazimiruk, 12 października 2017
Zapraszamy do obejrzenia fotogalerii z chirotonii biskupiej archimandryty Warsonofiusza (Doroszkiewicza), która miała miejsce 8 października w Siemiatyczach.
Autorem zdjęć jest Łukasz Troc.
W niedzielę, 8 października, w cerkwi pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Siemiatyczach miało miejsce historyczne wydarzenie dla wspólnoty prawosławnej w tym regionie, jak i całej Cerkwi w Polsce. Tego dnia sakry dostąpił archimandryta Warsonofiusz (Doroszkiewicz), który został biskupem siemiatyckim. W liczącej 586 lat parafii była to najprawdopodobniej pierwsza chirotonia biskupia.
W przeddzień, tj. 7 października, przed nabożeństwem całonocnego czuwania miał miejsce obrzęd mianowania biskupa, któremu przewodniczył Jego Eminencja Metropolita Sawa w asyście przybyłych biskupów naszej Cerkwi. Na początku odczytano decyzję Świętego Soboru Biskupów PAKP z dnia 24 sierpnia 2017 roku o powołaniu archimandryty Warsonofiusza na biskupa siemiatyckiego. Następnie miało miejsce krótkie nabożeństwo dziękczynne (molebien), w którym zgodnie z tradycją nie uczestniczy ani niższe duchowieństwo, ani chór. Po nim głos zabrał archimandryta Warsonofiusz:
Wasza Eminencjo, Władyko i Ojcze, Wasze Ekscelencje!
Z wielkimi emocjami i wewnętrznym strachem stoję przed Waszą Eminencją i mądrymi arcypasterzami, którzy zebrali się w tej świątyni. Mój niepokój jest Wam – doświadczonym duchowo Biskupom – wiadomym i zrozumiałym.
Zgodnie z decyzją Świętego Soboru zostałem wybrany do przyjęcia poprzez chirotonię wielkiej, świątobliwej, ale i strasznej doli arcypasterskiej. Miłosierny Bóg powołuje mnie do nowej, niebotycznej i bardzo odpowiedzialnej służby.
W jaki sposób mogę odpowiedzieć na tę decyzję Soboru naszej Prawosławnej Cerkwi? Przede wszystkim, wyznaję przed Wami z całego serca swoją skrajną niegodność i ludzką niemoc. Jak mówi Apostoł Paweł: „…z siebie samego nie będę się chlubił, chyba że z moich słabości” (2 Kor 12,5). Rozumienie mojej niegodności i głębię biskupiego służenia niepokoi mnie i wprowadza w zakłopotanie moją grzeszną duszę.
Podczas postrzyżyn mniszych obiecałem posłuszeństwo Świętej Cerkwi. Dlatego dzisiaj mogę jeszcze raz zaświadczyć swoją gotowość podążać tą drogą. Z pełną pokorą przyjmuję wolę Bożą, decyzję Waszej Eminencji, Soboru naszej Cerkwi i wstępuję na nową drogę arcypasterskiej posługi.
Spoglądając wstecz na moją życiową ścieżkę, mogę nieustannie dziękować Bogu za wszystko czego doświadczyłem i co otrzymałem od życia. Za dobrodziejstwo i miłosierdzie, na które nie zasłużyłem. Dziękuję za posłanych mi przez Boga ludzi, którzy mnie krzepili i nauczali. Po ukończeniu liceum ogólnokształcącego postanowiłem wstąpić do Warszawskiego Seminarium Duchownego. Do dnia dzisiejszego pozostali w mojej pamięci czcigodni nauczyciele, tacy jak: o. Mikołaj Lenczewski, Mikołaj Sendulski, Piotr Domańczuk, o. Wiaczesław Rafalski i o. Atanazy Semeniuk. W 1976 r. przeniesiono nasze seminarium do monasteru św. Onufrego w Jabłecznej. Było to dla mnie pierwsze spotkanie z prawosławnym monasterem, gdzie namiestnikiem i rektorem seminarium był archimandryta Sawa, obecny Metropolita naszej Cerkwi. Reguła monasterska i długie monasterskie służby na zawsze odcisnęły trwałe piętno w mojej duszy i sercu.
W 1979 r. Pan Bóg znowu przywiódł mnie do monasteru św. Onufrego, z tym że już w roli mnicha. Monaster stał się moją duchową przystanią, gdzie pod Waszym Władyko kierunkiem zacząłem poznawać życie mnisze.
Lata spędzone w Seminarium Duchownym i Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej dały mi możliwość rozpocząć zgłębianie teologii. Z błogosławieństwa naszych duchownych władz kontynuowałem naukę teologii za granicą.
W owych czasach miałem możliwość poznać i zaczerpnąć duchowej mądrości, wiedzy i życiowego doświadczenia od wielkich ojców Cerkwi prawosławnej. Protoprezbiter Jan Meyendorff odkrył przede mną tajemnice teologii patrystycznej. Ojciec Aleksander Schmemann pogłębił moją wiedzę liturgiczną.
Opatrzność Boża skierowała mnie także do ziemi greckiej. Pan Bóg pozwolił mi niejednokrotnie bywać na Świętej Górze Atos, gdzie miałem możliwość spotkania z Wielkim Starcem Paisjuszem Hagiorytą i innymi mądrymi mnichami.
Ich ascetyczne życie stało się dla mnie żywym i prawdziwym świadectwem działania Bożej opatrzności i niekończącej się Bożej miłości do człowieka. Swoją działalnością utwierdzili mnie w przekonaniu jakim powinien być prawdziwy mnich – odrzucający swoją wolę i przebywający w nieustającej modlitwie.
Przywodzę na myśl dobre wspomnienia, kiedy wracam pamięcią do czasów mojej pracy w Warszawskim Seminarium Duchownym. Dlatego też serdecznie pozdrawiam wszystkich moich współpracowników i absolwentów, którzy obecnie trudzą się w pracy duszpasterskiej w naszej Cerkwi.
Ze szczególna lubością i radością starałem się wypełniać powierzone mi przez Waszą Eminencję obowiązki w utworzonej wspólnocie monastycznej w Sakach. Pod opieką i protektoratem św. Wielkiego Męczennika i Cudotwórcy Dymitra Sołuńskiego poświęciłem się służeniu miejscowej parafii i monastycznej owczarni. Miałem szczęście przez prawie dziesięć lat trudzić się, modlić i tworzyć wspólnotę na tym Świętym Miejscu. Dzięki tym latom nabrałem bezcennego pasterskiego doświadczenia w kontakcie z naszymi wiernymi.
Z błogosławieństwa Waszej Eminencji kolejne lata poświęciłem mojej skromnej pracy naukowej ku dobru naszej Cerkwi prawosławnej. Pod opieką Supraskiej Ikony Matki Bożej i dzięki aktywnej pomocy namiestników Ławry i braci, mogłem uporać się z tym wszystkim.
Również Wy, Władyko, trzykrotnie posyłaliście mnie do Ziemi Świętej, gdzie mogłem doświadczyć wielkiego cudu – zejścia Świętego Ognia. Było to dla mnie szczególne błogosławieństwo i szczęście, które pozostaną w moim sercu i duszy do końca mojego życia.
Myślami wracam do czasów mojego dzieciństwa. Nie mogę dzisiaj nie wspomnieć moich drogich rodziców ks. Włodzimierza i matuszki Heleny. To oni zasiali we mnie ziarno miłości do naszej prawosławnej wiary. Byli oni prawdziwymi herosami ducha i sługami Cerkwi Chrystusowej. Składam im mój niski pokłon.
Wielki wkład w mój proces rozwoju wniósł bliski mojemu sercu nieżyjący o. Atanazy Semeniuk. Jego bezgraniczna miłość do ludzi służy mi za przykład pasterskiego służenia. Będę zawsze pamiętał jego pouczenia i wytyczne jako pokornego i dobrego pasterza.
Całe moje życie i wszystkie zdarzenia w nim zachodzące były przepełnione kontaktem duchowym i zbawiennymi dla mnie mądrościami od każdego z obecnych dzisiaj biskupów. Dostojni Arcypasterze i Ojcowie, wszyscy jesteście drodzy mojemu sercu, dziękuję Wam za pomoc i wsparcie, jakie okazywaliście mi w trudnych dla mnie chwilach.
Wasza Eminencjo! Szczególnie serdecznie chciałbym Wam podziękować za okazaną mi cześć i wybór na biskupa naszej wielce doświadczonej Cerkwi. Wy jak mądry i kochający Ojciec opiekowaliście się mną, ukierunkowywaliście i wychowywaliście mnie niegodnego – i oto dzisiaj – ja grzeszny stoję przed Wami i tylko śmiem mieć nadzieję na Wasze arcypasterskie modlitwy, abym mógł godnie i należycie nieść krzyż i spełnić pokładaną przez Was – jako biskupa Cerkwi Chrystusowej – we mnie nadzieję.
Opatrzność Boża zadecydowała, że moja chirotonia wypadła w dzień pamięci Wielkiego Świętego Sergiusza z Radoneża. Jest on również patronem Prawosławnego Instytutu Teologicznego w Paryżu, gdzie się także uczyłem.
Przed swoją śmiercią św. Sergiusz przykazał swoim uczniom: „Bracia, uważajcie na siebie. Przede wszystkim miejcie w sobie strach Boży, czystość duszy i nieobłudną miłość”. Te słowa odzywają się we mnie – jako nowo wybranym biskupie – gromkim echem i jako główna dewiza oczekującego mnie arcypasterskiego służenia.
Pokornie proszę Was, Wielce Błogosławiony Władyko, Najprzewielebniejsi Arcypasterze i Pasterze Chrystusa, mnisi żyjący na naszej Prawosławnej ziemi i niosący swój mniszy trud na Świętej Górze Atos, a także wszyscy będący dzisiaj w tej świątyni – wznieście Wasze gorliwe modlitwy ku Panu naszemu Jezusowi Chrystusowi, Królowej Niebios i Orędowniczce i w szczególności ku świętemu Sergiuszowi z Radoneża za mnie wielce grzesznego i słabego.
Pomódlcie się o zejście Świętego Ducha na mnie niegodnego i grzesznego. Proszę o orędownictwo i wsparcie, abym mógł godnie i nieskazitelnie służyć Bogu i naszemu Prawosławnemu ludowi.
W niedzielny poranek siemiatycki sobór wypełnił się po brzegi wiernymi. Jeszcze przed Boską Liturgią miał miejsce obrzęd wyznania wiary i złożenie przysięgi przez przyszłego biskupa. Ceremonia ta ma starożytne pochodzenie i ma za cel zbadanie wiary Kandydata. Wybrany biskup odczytuje trzy Wyznania Wiary mówiące o dogmatach i kanonach Cerkwi, które to przysięga bezwarunkowo przestrzegać.
Podczas Boskiej Liturgii, po śpiewie Trisagionu, miała miejsce chirotonia biskupia. Archimandryta Warsonofiusz został przyprowadzony przed Królewskie Wrota, gdzie został przejęty i niejako wprowadzony do społeczności biskupiej przez dwóch najstarszych władyków. Następnie na głowę klęczącego przed ołtarzem archimandryty hierarchowie położyli otwartą Ewangelię. Po odczytaniu modlitw rytu chirotonii, nowy hierarcha został odziany w szaty przynależne biskupowi: sakos, omoforion, panagię i mitrę zwieńczoną krzyżem.
Boskiej Liturgii przewodniczył Jego Eminencja, Wielce Błogosławiony Sawa, Metropolita Warszawski i całej Polski w asyście członków Soboru Biskupów PAKP: arcybiskupa lubelskiego i chełmskiego Abla, arcybiskupa białostockiego i gdańskiego Jakuba, arcybiskupa wrocławskiego i szczecińskiego Jerzego, biskupa przemyskiego i gorlickiego Paisjusza, biskupa bielskiego Grzegorza, biskupa łódzkiego i poznańskiego Atanazego, biskupa hajnowskiego Pawła i biskupa supraskiego Andrzeja. Modlitewną eucharystyczną oprawę upiększył swoim śpiewem chór parafialny prowadzony przez matuszkę Jolantę Awksietijuk.
Na uroczystości przybyli także zaproszeni goście: Jego Ekscelencja Tadeusza Pikus – biskup drohiczyński (Kościół rzymskokatolicki), marszałek województwa podlaskiego Jerzy Leszczyński, starosta powiatu siemiatyckiego Jan Zalewski i burmistrz Siemiatycz Piotr Siniakowicz. Swoją obecnością zaszczycili także m.in. radni, komendanci służb mundurowych oraz osoby związane z nauką i leśnictwem.
Po zakończonej Boskiej Liturgii na solei, przed Carskimi Wrotami, zebrali się hierarchowie, aby wręczyć biskupowi Warsonofiuszowi pastorał (żezł) – symbol władzy biskupiej. Dokonał tego uroczyście Metropolita Sawa, zwracając się zarazem do nowego władyki ze słowami pouczenia:
Ekscelencjo, Biskupie Warsonofiuszu!
Dzisiaj, wraz z Cerkwią, przeżywasz swój szczególny dzień.
Działaniem Świętego Ducha oraz położeniem na Twej głowie Świętej Ewangelii i arcypasterskich rąk zostałeś podniesiony na najwyższy szczebel posługi duszpasterskiej – posługi biskupiej.
Zachowaj w swym sercu wszystko, czego dzisiaj doświadczyłeś i czego dokonał z Tobą Chrystus.
Zostałeś powołany, aby być arcypasterzem Świętej Cerkwi Pana naszego Jezusa Chrystusa, Który uświęcił Ją swoją drogocenną krwią (Dz. 20,28).
Pan prowadził Cię do dzisiejszego dnia przez całe Twoje życie – i to młodzieńcze, i dojrzałe.
Jesteś synem kapłana. Od dzieciństwa poświęciłeś się Bogu. Znam Cię od młodości, od czasów, gdy byłeś alumnem i studentem. Kierowałem Cię za granicę w celu kształcenia na uniwersytetach. Przeszedłeś przez różne posługi: kapłańską, monastyczną i pedagogiczną. Obecnie zajmujesz się badaniem historii Cerkwi i duchowością prawosławną. Dzisiaj nastał czas, abyś swoje doświadczenie wykorzystał w posłudze apostolskiej.
Władyko Warsonofiuszu! Głównym celem posługi biskupiej jest uświęcanie współczesnego świata Świętą Eucharystią, nauczanie i zarządzanie, opierając się na pastorale arcypasterskim, który wszystkim przypomina o zachowaniu w Cerkwi porządku, pokoju, jedności. W Cerkwi wszystko ma swój czas i miejsce. I tego też przestrzegaj.
Pamiętaj, że biskup nie ma życia osobistego. Biskup zobowiązany jest do całkowitego poświęcenia siebie zgodnie ze słowami apostoła Pawła, który pisze: Głoś naukę, nalegaj – w porę czy nie w porę – przekonuj, karć, napominaj z całą cierpliwością i umiejętnością (2 Тym 4,2) i pij „kielich Mój”, tj. Pana naszego Jezusa Chrystusa, Najwyższego Pasterza naszej Cerkwi (Мt 20,23). Nauczaj tak, abyś mógł powiedzieć: …Dla wszystkich stałem się wszystkim, aby chociaż niektórych zbawić (1 Kor 9,22).
Władyko! Nie zmieniaj reguł ustanowionych przez naszych przodków. Zachowuj je niczym drogocenny dar. Za nie często oddawali oni życie. Według tego będzie Cię oceniała historia.
Zgodnie z apostołem Pawłem: Tych, którzy grzeszą, upominaj wobec wszystkich, żeby inni również przejmowali się bojaźnią. Zaklinam cię na Boga i Chrystusa Jezusa, i na wybranych aniołów, żebyś trzymał się tego bez zastrzeżeń i zachował bezstronność (1 Tym 5,20-21). Apostoł Jan zaświadcza: Pocieszyciel zaś, Duch Święty, którego Ojciec pośle w Imię Moje, On was nauczy wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem (J 14,26).
Dlatego też nie obawiaj się swoich obowiązków arcypasterskich i trudności, które pojawią się na Twej arcypasterskiej drodze. Przyjmuj je z całkowitym posłuszeństwem woli Bożej i działaniu Świętego Ducha, który wszystko, co jest słabe – leczy, a co jest puste – napełnia.
Na zakończenie przypominam słowa proroka Izajasza: Oto zawezwiesz naród, którego nie znasz, i ci, którzy cię nie znają, przybiegną do ciebie ze względu na Pana, twojego Boga, przez wzgląd na Świętego Izraelowego, bo On cię przyozdobi (Iz 55,5).
Pozdrawiam Cię w imieniu Świętego Soboru Biskupów i własnym. Życzę, aby Twoja posługa arcypasterska była błogosławiona przez Boga.
Symbolem władzy biskupiej jest pastorał. Przyjmij go i dokonaj swojego pierwszego błogosławieństwa.
Na zakończenie biskup Warsonofiusz udzielił zebranym w siemiatyckiej katedrze arcypasterskiego błogosławieństwa, po czym licznie przybyli wierni mogli osobiście pozdrowić Nowego Hierarchę.
Bożej łaski, spokoju ducha i wytrwałości w pełnionej posłudze Władyko Warsonofiuszu!
W przeddzień, tj. 7 października, przed nabożeństwem całonocnego czuwania miał miejsce obrzęd mianowania biskupa, któremu przewodniczył Jego Eminencja Metropolita Sawa w asyście przybyłych biskupów naszej Cerkwi. Na początku odczytano decyzję Świętego Soboru Biskupów PAKP z dnia 24 sierpnia 2017 roku o powołaniu archimandryty Warsonofiusza na biskupa siemiatyckiego. Następnie miało miejsce krótkie nabożeństwo dziękczynne (molebien), w którym zgodnie z tradycją nie uczestniczy ani niższe duchowieństwo, ani chór. Po nim głos zabrał archimandryta Warsonofiusz:
Wasza Eminencjo, Władyko i Ojcze, Wasze Ekscelencje!
Z wielkimi emocjami i wewnętrznym strachem stoję przed Waszą Eminencją i mądrymi arcypasterzami, którzy zebrali się w tej świątyni. Mój niepokój jest Wam – doświadczonym duchowo Biskupom – wiadomym i zrozumiałym.
Zgodnie z decyzją Świętego Soboru zostałem wybrany do przyjęcia poprzez chirotonię wielkiej, świątobliwej, ale i strasznej doli arcypasterskiej. Miłosierny Bóg powołuje mnie do nowej, niebotycznej i bardzo odpowiedzialnej służby.
W jaki sposób mogę odpowiedzieć na tę decyzję Soboru naszej Prawosławnej Cerkwi? Przede wszystkim, wyznaję przed Wami z całego serca swoją skrajną niegodność i ludzką niemoc. Jak mówi Apostoł Paweł: „…z siebie samego nie będę się chlubił, chyba że z moich słabości” (2 Kor 12,5). Rozumienie mojej niegodności i głębię biskupiego służenia niepokoi mnie i wprowadza w zakłopotanie moją grzeszną duszę.
Podczas postrzyżyn mniszych obiecałem posłuszeństwo Świętej Cerkwi. Dlatego dzisiaj mogę jeszcze raz zaświadczyć swoją gotowość podążać tą drogą. Z pełną pokorą przyjmuję wolę Bożą, decyzję Waszej Eminencji, Soboru naszej Cerkwi i wstępuję na nową drogę arcypasterskiej posługi.
Spoglądając wstecz na moją życiową ścieżkę, mogę nieustannie dziękować Bogu za wszystko czego doświadczyłem i co otrzymałem od życia. Za dobrodziejstwo i miłosierdzie, na które nie zasłużyłem. Dziękuję za posłanych mi przez Boga ludzi, którzy mnie krzepili i nauczali. Po ukończeniu liceum ogólnokształcącego postanowiłem wstąpić do Warszawskiego Seminarium Duchownego. Do dnia dzisiejszego pozostali w mojej pamięci czcigodni nauczyciele, tacy jak: o. Mikołaj Lenczewski, Mikołaj Sendulski, Piotr Domańczuk, o. Wiaczesław Rafalski i o. Atanazy Semeniuk. W 1976 r. przeniesiono nasze seminarium do monasteru św. Onufrego w Jabłecznej. Było to dla mnie pierwsze spotkanie z prawosławnym monasterem, gdzie namiestnikiem i rektorem seminarium był archimandryta Sawa, obecny Metropolita naszej Cerkwi. Reguła monasterska i długie monasterskie służby na zawsze odcisnęły trwałe piętno w mojej duszy i sercu.
W 1979 r. Pan Bóg znowu przywiódł mnie do monasteru św. Onufrego, z tym że już w roli mnicha. Monaster stał się moją duchową przystanią, gdzie pod Waszym Władyko kierunkiem zacząłem poznawać życie mnisze.
Lata spędzone w Seminarium Duchownym i Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej dały mi możliwość rozpocząć zgłębianie teologii. Z błogosławieństwa naszych duchownych władz kontynuowałem naukę teologii za granicą.
W owych czasach miałem możliwość poznać i zaczerpnąć duchowej mądrości, wiedzy i życiowego doświadczenia od wielkich ojców Cerkwi prawosławnej. Protoprezbiter Jan Meyendorff odkrył przede mną tajemnice teologii patrystycznej. Ojciec Aleksander Schmemann pogłębił moją wiedzę liturgiczną.
Opatrzność Boża skierowała mnie także do ziemi greckiej. Pan Bóg pozwolił mi niejednokrotnie bywać na Świętej Górze Atos, gdzie miałem możliwość spotkania z Wielkim Starcem Paisjuszem Hagiorytą i innymi mądrymi mnichami.
Ich ascetyczne życie stało się dla mnie żywym i prawdziwym świadectwem działania Bożej opatrzności i niekończącej się Bożej miłości do człowieka. Swoją działalnością utwierdzili mnie w przekonaniu jakim powinien być prawdziwy mnich – odrzucający swoją wolę i przebywający w nieustającej modlitwie.
Przywodzę na myśl dobre wspomnienia, kiedy wracam pamięcią do czasów mojej pracy w Warszawskim Seminarium Duchownym. Dlatego też serdecznie pozdrawiam wszystkich moich współpracowników i absolwentów, którzy obecnie trudzą się w pracy duszpasterskiej w naszej Cerkwi.
Ze szczególna lubością i radością starałem się wypełniać powierzone mi przez Waszą Eminencję obowiązki w utworzonej wspólnocie monastycznej w Sakach. Pod opieką i protektoratem św. Wielkiego Męczennika i Cudotwórcy Dymitra Sołuńskiego poświęciłem się służeniu miejscowej parafii i monastycznej owczarni. Miałem szczęście przez prawie dziesięć lat trudzić się, modlić i tworzyć wspólnotę na tym Świętym Miejscu. Dzięki tym latom nabrałem bezcennego pasterskiego doświadczenia w kontakcie z naszymi wiernymi.
Z błogosławieństwa Waszej Eminencji kolejne lata poświęciłem mojej skromnej pracy naukowej ku dobru naszej Cerkwi prawosławnej. Pod opieką Supraskiej Ikony Matki Bożej i dzięki aktywnej pomocy namiestników Ławry i braci, mogłem uporać się z tym wszystkim.
Również Wy, Władyko, trzykrotnie posyłaliście mnie do Ziemi Świętej, gdzie mogłem doświadczyć wielkiego cudu – zejścia Świętego Ognia. Było to dla mnie szczególne błogosławieństwo i szczęście, które pozostaną w moim sercu i duszy do końca mojego życia.
Myślami wracam do czasów mojego dzieciństwa. Nie mogę dzisiaj nie wspomnieć moich drogich rodziców ks. Włodzimierza i matuszki Heleny. To oni zasiali we mnie ziarno miłości do naszej prawosławnej wiary. Byli oni prawdziwymi herosami ducha i sługami Cerkwi Chrystusowej. Składam im mój niski pokłon.
Wielki wkład w mój proces rozwoju wniósł bliski mojemu sercu nieżyjący o. Atanazy Semeniuk. Jego bezgraniczna miłość do ludzi służy mi za przykład pasterskiego służenia. Będę zawsze pamiętał jego pouczenia i wytyczne jako pokornego i dobrego pasterza.
Całe moje życie i wszystkie zdarzenia w nim zachodzące były przepełnione kontaktem duchowym i zbawiennymi dla mnie mądrościami od każdego z obecnych dzisiaj biskupów. Dostojni Arcypasterze i Ojcowie, wszyscy jesteście drodzy mojemu sercu, dziękuję Wam za pomoc i wsparcie, jakie okazywaliście mi w trudnych dla mnie chwilach.
Wasza Eminencjo! Szczególnie serdecznie chciałbym Wam podziękować za okazaną mi cześć i wybór na biskupa naszej wielce doświadczonej Cerkwi. Wy jak mądry i kochający Ojciec opiekowaliście się mną, ukierunkowywaliście i wychowywaliście mnie niegodnego – i oto dzisiaj – ja grzeszny stoję przed Wami i tylko śmiem mieć nadzieję na Wasze arcypasterskie modlitwy, abym mógł godnie i należycie nieść krzyż i spełnić pokładaną przez Was – jako biskupa Cerkwi Chrystusowej – we mnie nadzieję.
Opatrzność Boża zadecydowała, że moja chirotonia wypadła w dzień pamięci Wielkiego Świętego Sergiusza z Radoneża. Jest on również patronem Prawosławnego Instytutu Teologicznego w Paryżu, gdzie się także uczyłem.
Przed swoją śmiercią św. Sergiusz przykazał swoim uczniom: „Bracia, uważajcie na siebie. Przede wszystkim miejcie w sobie strach Boży, czystość duszy i nieobłudną miłość”. Te słowa odzywają się we mnie – jako nowo wybranym biskupie – gromkim echem i jako główna dewiza oczekującego mnie arcypasterskiego służenia.
Pokornie proszę Was, Wielce Błogosławiony Władyko, Najprzewielebniejsi Arcypasterze i Pasterze Chrystusa, mnisi żyjący na naszej Prawosławnej ziemi i niosący swój mniszy trud na Świętej Górze Atos, a także wszyscy będący dzisiaj w tej świątyni – wznieście Wasze gorliwe modlitwy ku Panu naszemu Jezusowi Chrystusowi, Królowej Niebios i Orędowniczce i w szczególności ku świętemu Sergiuszowi z Radoneża za mnie wielce grzesznego i słabego.
Pomódlcie się o zejście Świętego Ducha na mnie niegodnego i grzesznego. Proszę o orędownictwo i wsparcie, abym mógł godnie i nieskazitelnie służyć Bogu i naszemu Prawosławnemu ludowi.
W niedzielny poranek siemiatycki sobór wypełnił się po brzegi wiernymi. Jeszcze przed Boską Liturgią miał miejsce obrzęd wyznania wiary i złożenie przysięgi przez przyszłego biskupa. Ceremonia ta ma starożytne pochodzenie i ma za cel zbadanie wiary Kandydata. Wybrany biskup odczytuje trzy Wyznania Wiary mówiące o dogmatach i kanonach Cerkwi, które to przysięga bezwarunkowo przestrzegać.
Podczas Boskiej Liturgii, po śpiewie Trisagionu, miała miejsce chirotonia biskupia. Archimandryta Warsonofiusz został przyprowadzony przed Królewskie Wrota, gdzie został przejęty i niejako wprowadzony do społeczności biskupiej przez dwóch najstarszych władyków. Następnie na głowę klęczącego przed ołtarzem archimandryty hierarchowie położyli otwartą Ewangelię. Po odczytaniu modlitw rytu chirotonii, nowy hierarcha został odziany w szaty przynależne biskupowi: sakos, omoforion, panagię i mitrę zwieńczoną krzyżem.
Boskiej Liturgii przewodniczył Jego Eminencja, Wielce Błogosławiony Sawa, Metropolita Warszawski i całej Polski w asyście członków Soboru Biskupów PAKP: arcybiskupa lubelskiego i chełmskiego Abla, arcybiskupa białostockiego i gdańskiego Jakuba, arcybiskupa wrocławskiego i szczecińskiego Jerzego, biskupa przemyskiego i gorlickiego Paisjusza, biskupa bielskiego Grzegorza, biskupa łódzkiego i poznańskiego Atanazego, biskupa hajnowskiego Pawła i biskupa supraskiego Andrzeja. Modlitewną eucharystyczną oprawę upiększył swoim śpiewem chór parafialny prowadzony przez matuszkę Jolantę Awksietijuk.
Na uroczystości przybyli także zaproszeni goście: Jego Ekscelencja Tadeusza Pikus – biskup drohiczyński (Kościół rzymskokatolicki), marszałek województwa podlaskiego Jerzy Leszczyński, starosta powiatu siemiatyckiego Jan Zalewski i burmistrz Siemiatycz Piotr Siniakowicz. Swoją obecnością zaszczycili także m.in. radni, komendanci służb mundurowych oraz osoby związane z nauką i leśnictwem.
Po zakończonej Boskiej Liturgii na solei, przed Carskimi Wrotami, zebrali się hierarchowie, aby wręczyć biskupowi Warsonofiuszowi pastorał (żezł) – symbol władzy biskupiej. Dokonał tego uroczyście Metropolita Sawa, zwracając się zarazem do nowego władyki ze słowami pouczenia:
Ekscelencjo, Biskupie Warsonofiuszu!
Dzisiaj, wraz z Cerkwią, przeżywasz swój szczególny dzień.
Działaniem Świętego Ducha oraz położeniem na Twej głowie Świętej Ewangelii i arcypasterskich rąk zostałeś podniesiony na najwyższy szczebel posługi duszpasterskiej – posługi biskupiej.
Zachowaj w swym sercu wszystko, czego dzisiaj doświadczyłeś i czego dokonał z Tobą Chrystus.
Zostałeś powołany, aby być arcypasterzem Świętej Cerkwi Pana naszego Jezusa Chrystusa, Który uświęcił Ją swoją drogocenną krwią (Dz. 20,28).
Pan prowadził Cię do dzisiejszego dnia przez całe Twoje życie – i to młodzieńcze, i dojrzałe.
Jesteś synem kapłana. Od dzieciństwa poświęciłeś się Bogu. Znam Cię od młodości, od czasów, gdy byłeś alumnem i studentem. Kierowałem Cię za granicę w celu kształcenia na uniwersytetach. Przeszedłeś przez różne posługi: kapłańską, monastyczną i pedagogiczną. Obecnie zajmujesz się badaniem historii Cerkwi i duchowością prawosławną. Dzisiaj nastał czas, abyś swoje doświadczenie wykorzystał w posłudze apostolskiej.
Władyko Warsonofiuszu! Głównym celem posługi biskupiej jest uświęcanie współczesnego świata Świętą Eucharystią, nauczanie i zarządzanie, opierając się na pastorale arcypasterskim, który wszystkim przypomina o zachowaniu w Cerkwi porządku, pokoju, jedności. W Cerkwi wszystko ma swój czas i miejsce. I tego też przestrzegaj.
Pamiętaj, że biskup nie ma życia osobistego. Biskup zobowiązany jest do całkowitego poświęcenia siebie zgodnie ze słowami apostoła Pawła, który pisze: Głoś naukę, nalegaj – w porę czy nie w porę – przekonuj, karć, napominaj z całą cierpliwością i umiejętnością (2 Тym 4,2) i pij „kielich Mój”, tj. Pana naszego Jezusa Chrystusa, Najwyższego Pasterza naszej Cerkwi (Мt 20,23). Nauczaj tak, abyś mógł powiedzieć: …Dla wszystkich stałem się wszystkim, aby chociaż niektórych zbawić (1 Kor 9,22).
Władyko! Nie zmieniaj reguł ustanowionych przez naszych przodków. Zachowuj je niczym drogocenny dar. Za nie często oddawali oni życie. Według tego będzie Cię oceniała historia.
Zgodnie z apostołem Pawłem: Tych, którzy grzeszą, upominaj wobec wszystkich, żeby inni również przejmowali się bojaźnią. Zaklinam cię na Boga i Chrystusa Jezusa, i na wybranych aniołów, żebyś trzymał się tego bez zastrzeżeń i zachował bezstronność (1 Tym 5,20-21). Apostoł Jan zaświadcza: Pocieszyciel zaś, Duch Święty, którego Ojciec pośle w Imię Moje, On was nauczy wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem (J 14,26).
Dlatego też nie obawiaj się swoich obowiązków arcypasterskich i trudności, które pojawią się na Twej arcypasterskiej drodze. Przyjmuj je z całkowitym posłuszeństwem woli Bożej i działaniu Świętego Ducha, który wszystko, co jest słabe – leczy, a co jest puste – napełnia.
Na zakończenie przypominam słowa proroka Izajasza: Oto zawezwiesz naród, którego nie znasz, i ci, którzy cię nie znają, przybiegną do ciebie ze względu na Pana, twojego Boga, przez wzgląd na Świętego Izraelowego, bo On cię przyozdobi (Iz 55,5).
Pozdrawiam Cię w imieniu Świętego Soboru Biskupów i własnym. Życzę, aby Twoja posługa arcypasterska była błogosławiona przez Boga.
Symbolem władzy biskupiej jest pastorał. Przyjmij go i dokonaj swojego pierwszego błogosławieństwa.
Na zakończenie biskup Warsonofiusz udzielił zebranym w siemiatyckiej katedrze arcypasterskiego błogosławieństwa, po czym licznie przybyli wierni mogli osobiście pozdrowić Nowego Hierarchę.
Bożej łaski, spokoju ducha i wytrwałości w pełnionej posłudze Władyko Warsonofiuszu!
Ksiądz biskup dr hab. prof. UwB Warsonofiusz (Bazyli Doroszkiewicz) urodził się 2 czerwca 1956 roku w Bielsku Podlaskim w rodzinie prawosławnego duchownego ks. Włodzimierza Doroszkiewicza.
Po ukończeniu Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie, od 1976 roku kontynuował naukę w Wyższym Prawosławnym Seminarium Duchownym w Jabłecznej. W 1981 roku obroną pracy magisterskiej pt. „Święty Serafin z Sarowa a mistyka prawosławna”, napisaną pod kierunkiem biskupa łódzkiego i poznańskiego Sawy, ukończył studia w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.
Postrzyżyny w riasofor przyjął 8 października 1980 roku w monasterze w Jabłecznej. Tamże, 9 października 1980 roku, z rąk biskupa lubelskiego Szymona otrzymał święcenia diakońskie. Święcenia kapłańskie otrzymał 14 września 1983 roku w USA z rąk metropolity Waszyngtonu, całej Ameryki i Kanady Teodozjusza. 18 grudnia 1990 roku w monasterze w Jabłecznej na ręce biskupa lubelskiego i chełmskiego Abla złożył śluby monastyczne małej schimy. Otrzymał przy tym imię Warsonofiusz, na cześć św. Warsonofiusza Wielkiego. W 1995 r. został podniesiony do godności ihumena, a 18 marca 2004 r. do godności archimandryty. W latach 1982-1990 przebywał na stypendiach w USA, Grecji i Francji, zgłębiając wiedzę teologiczną oraz znajomość języków obcych. Po powrocie do kraju, w latach 1990-1991, był namiestnikiem Monasteru św. Onufrego w Jabłecznej i rektorem Wyższego Prawosławnego Seminarium Duchownego w Jabłecznej. W latach 1991-1998 był kapelanem Prawosławnego Domu Opieki „Betania” w Stanisławowie, a w latach 1992-1998 wikariuszem parafii św. Marii Magdaleny w Warszawie. W latach 2001-2011 był przełożonym Męskiego Domu Zakonnego św. Dymitra w Sakach i proboszczem parafii przyklasztornej.
W 2001 r. uzyskał stopień doktora nauk teologicznych broniąc na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie pracę dotyczącą dialogu Kościoła prawosławnego z Kościołami dochalcedońskimi. 9 czerwca 2011 r. Rada Wydziału Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie nadała mu stopień doktora habilitowanego. Pracował w Katedrze Teologii Prawosławnej Uniwersytetu w Białymstoku, w latach 2007-2009 jak asystent, w latach 2009-2013 jako adiunkt, a w latach 2013-2016 jako profesor nadzwyczajny. Jest autorem kilkunastu monografii, m.in.: „Dzieje Wschodnich Rzymian”, „W cieniu Chalcedonu”, „ Monastycyzm bizantyński od połowy IX do połowy XV wieku”, „Cesarz i dogmat” oraz ponad osiemdziesięciu artykułów naukowych. Cerkiew prawosławną w Polsce reprezentował na licznych zagranicznych konferencjach naukowych.
W latach 1998-2001 był prorektorem Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie, a w latach 1998-2005 również jego wykładowcą. W latach 2011-2016 był wiceprezesem Komitetu Krajowego Towarzystwa Biblijnego w Polsce. Jest członkiem Międzywyznaniowego Komitetu Tłumaczy Ekumenicznego Przekładu Pisma Świętego, dla którego przetłumaczył Księgę Barucha i List Jeremiasza.
24 sierpnia 2017 r. Święty Sobór Biskupów PAKP powołał archimandrytę Warsonofiusza (Doroszkiewicza) na biskupa siemiatyckiego, wikariusza Diecezji Warszawsko-Bielskiej.
Po ukończeniu Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie, od 1976 roku kontynuował naukę w Wyższym Prawosławnym Seminarium Duchownym w Jabłecznej. W 1981 roku obroną pracy magisterskiej pt. „Święty Serafin z Sarowa a mistyka prawosławna”, napisaną pod kierunkiem biskupa łódzkiego i poznańskiego Sawy, ukończył studia w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie.
Postrzyżyny w riasofor przyjął 8 października 1980 roku w monasterze w Jabłecznej. Tamże, 9 października 1980 roku, z rąk biskupa lubelskiego Szymona otrzymał święcenia diakońskie. Święcenia kapłańskie otrzymał 14 września 1983 roku w USA z rąk metropolity Waszyngtonu, całej Ameryki i Kanady Teodozjusza. 18 grudnia 1990 roku w monasterze w Jabłecznej na ręce biskupa lubelskiego i chełmskiego Abla złożył śluby monastyczne małej schimy. Otrzymał przy tym imię Warsonofiusz, na cześć św. Warsonofiusza Wielkiego. W 1995 r. został podniesiony do godności ihumena, a 18 marca 2004 r. do godności archimandryty. W latach 1982-1990 przebywał na stypendiach w USA, Grecji i Francji, zgłębiając wiedzę teologiczną oraz znajomość języków obcych. Po powrocie do kraju, w latach 1990-1991, był namiestnikiem Monasteru św. Onufrego w Jabłecznej i rektorem Wyższego Prawosławnego Seminarium Duchownego w Jabłecznej. W latach 1991-1998 był kapelanem Prawosławnego Domu Opieki „Betania” w Stanisławowie, a w latach 1992-1998 wikariuszem parafii św. Marii Magdaleny w Warszawie. W latach 2001-2011 był przełożonym Męskiego Domu Zakonnego św. Dymitra w Sakach i proboszczem parafii przyklasztornej.
W 2001 r. uzyskał stopień doktora nauk teologicznych broniąc na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie pracę dotyczącą dialogu Kościoła prawosławnego z Kościołami dochalcedońskimi. 9 czerwca 2011 r. Rada Wydziału Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie nadała mu stopień doktora habilitowanego. Pracował w Katedrze Teologii Prawosławnej Uniwersytetu w Białymstoku, w latach 2007-2009 jak asystent, w latach 2009-2013 jako adiunkt, a w latach 2013-2016 jako profesor nadzwyczajny. Jest autorem kilkunastu monografii, m.in.: „Dzieje Wschodnich Rzymian”, „W cieniu Chalcedonu”, „ Monastycyzm bizantyński od połowy IX do połowy XV wieku”, „Cesarz i dogmat” oraz ponad osiemdziesięciu artykułów naukowych. Cerkiew prawosławną w Polsce reprezentował na licznych zagranicznych konferencjach naukowych.
W latach 1998-2001 był prorektorem Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie, a w latach 1998-2005 również jego wykładowcą. W latach 2011-2016 był wiceprezesem Komitetu Krajowego Towarzystwa Biblijnego w Polsce. Jest członkiem Międzywyznaniowego Komitetu Tłumaczy Ekumenicznego Przekładu Pisma Świętego, dla którego przetłumaczył Księgę Barucha i List Jeremiasza.
24 sierpnia 2017 r. Święty Sobór Biskupów PAKP powołał archimandrytę Warsonofiusza (Doroszkiewicza) na biskupa siemiatyckiego, wikariusza Diecezji Warszawsko-Bielskiej.
tekst za: www.parafia.siemiatycze.org